စာမေရးျဖစ္တာ လနဲ႔ေတာင္ ခ်ီသြားပါေပါ့လား၊ ဒီေန႔ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာအေမေန႔ ျဖစ္တာမို႔ အေမ့အေၾကာင္းေလး ေရးမယ္ဆိုၿပီး “ေမေမ“လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ လိုက္ပါတယ္။
“ေမေမ“လို႔သာ တပ္လုိက္တာ၊ ေျပာရဦးမယ္။ ေမေမ့ကို ေမေမလို႔ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ မတိုင္ခင္အထိေတာ့ ေခၚခဲ့ဖူးတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူႀကီး အတင္းလုပ္ၿပီး၊ ေမေမ့ကို ေမေမလို႔ ေခၚတာ ငါဟာ ႏုလိုက္တာ၊ ငါက လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီပဲ၊ တင္းျပတ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚနဲ႔ ေခၚမွတင့္တယ္မယ္ဆိုၿပီး အေမလို႔ ေခၚတယ္။ ဟား ဟား..ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးေခၚၿပီး လူတတ္လုပ္တာေလ။
ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္လာရွိလာျပန္ေတာ့လဲ အေမဆိုတာက နည္းနည္းေပ်ာ့ေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား Mother ကို တိုက္ရုိက္ စကားလုံး ဖလွယ္ၿပီး မားသားလို႔ ေခၚျပန္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္လိုေခၚေခၚ ဘာမွ မေျပာပါ၊ သူက ဘယ္လိုအေခၚခံခ်င္တယ္လို႔လဲ မေတာင္းဆုိပါ။
ေမေမကလဲ မိန္းမသားအမ်ားအျပားလို သိပ္ႏူးညံ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ခပ္မာမာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပါပဲ။ လိုတာထက္ပုိၿပီး စကားေျပာသူမဟုတ္ေတာ့ စိတ္ၾကည္လင္တဲ့အခါ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုကို သားႀကီး၊ သားငယ္လို႔ ေခၚတတ္ေပမဲ့ ပုံမွန္ဆက္ဆံတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာဆိုရင္ သူေပးထားတဲ့(မွည့္ေခၚထားတဲ့) နာမည္ရင္းအတုိင္းပဲ ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီလိုေခၚတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ျပတ္သားတာကို ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အေမနဲ႔သားဟာ အေခၚအေ၀ၚမွာ သိပ္ျပင္တည့္ေနစရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြအရ သားႀကီးနဲ႔ ေမေမဟာ ပိုရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္။ ဆိုးတိုင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ သားကိုလဲ ဓားတစ္လက္ အေနနဲ႔ တစ္မ်ဳိး၊ အားကိုးစရာ တိုင္ပင္စရာ အႀကံေပးတစ္သြယ္ထားလာတာေၾကာင့္ သားႀကီးလို႔ ေခၚတာမ်ားလာသလို ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မားသားကေန မားမားလို႔ ခပ္ခ်ဳိခ်ဳိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေခၚလာပါတယ္။
အခုထက္ထိလဲ မားမားလို႔ေခၚတာမ်ားပါတယ္၊ ေမေမလို႔ေတာ့ မေခၚခ်င္ေသးပါဘူး။ သိပ္မႏုခ်င္လို႔ပါ။ ထားေတာ့ ဒါက အေခၚအေ၀ၚကိစၥ။
အေမေန႔ကိစၥကေတာ့ wiki သြားၾကည့္တဲ့အခါ ျမန္မာကိုလဲ ႏိုင္ငံတကာ အေမမ်ားေန႔မွာ ႏိုင္ငံအမ်ားစုလက္ခံထားတဲ့ ေမလ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြထဲ ထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံ ၇၇ ႏိုင္ငံစာရင္းထဲမွာ ျမန္မာက သေဘာတူၿပီးပါတာလား၊ သေဘာမတူဘဲပါတာလား ဘယ္လိုပါတာလဲေတာ့ မသိ၊ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ က်န္ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ သူ႔ေန႔နဲ႔သူ သတ္မွတ္ထားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေန႔တစ္ေန႔ကိုပဲ အတူတူ ၀ိုင္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံစုေတြလဲ ေတြ႕ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး၊ စာေရးဆရာႀကီး၊ လူမႈေရးသမားႀကီး ဦးသုခ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားၿပီး ျမန္မာျပကၡဒိန္က ျပာသိုလျပည့္ေန႔ကို အေမေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ႏိုင္ငံတကာသုံးျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆန္း ဇန္န၀ါရီလထဲ က်ေရာက္မွာေပါ့ေလ။ ျ
ျပာသိုလဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့လမို႔ အေမ့ေမတၱာဟာလဲ ေအးခ်မ္းတာမို႔ ရက္ေရြးတဲ့အခါ ျပာသိုလျပည့္ေန႔ကို ေရြးပါတယ္လို႔ ဦးသုခ ေျပာဖူးသလား မသိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနသလိုပါပဲ။ လျပည့္ကေတာ့ အေမ့ေမတၱာ၊ အေမ့မ်က္ႏွာေပါ့ေလ၊ ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းႀကီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဦးသုခရဲ႕ အေမေန႔ကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။
အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရဆုံးေတြ၊ ဆုံးမတာေတြကို ဒီေန႔ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု ကိုယ္က အေမနဲ႔အေ၀းမွာ ေရာက္ေနသူဆိုေတာ့ အေမ အၿမဲ လွမ္းလွမ္းမွာတတ္တာေတြထဲက ေခါင္းထဲ အရင္ဆုံး ေျပးလႊား၀င္ေရာက္လာတာက “သား…လူေတြကို မယုံပါနဲ႔“ တဲ့။
သား.. လူေတြကို မယုံနဲ႔…
ခက္ၿပီ၊ ကိုယ္က လူေတြကို အလြန္ယုုံတယ္။ ယုံလို႔ ခံရတာေတြလဲ မနည္းေတာ့…။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ကလဲ လူေတြကို ယုံမွ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ အလုပ္။ ေနာက္တစ္ခု ယုံၾကည္မႈဆိုတာက အျပန္အလွန္ သြားတာ(ရွိတာ)မ်ဳိးပါ။ သူ႔ယုံမွ ကိုယ့္ယုံမွာပါ။ သူ႔မွ ကိုယ္မယုံရင္ ကိုယ့္ကိုလဲ သူယုံမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
အေမက ကိုယ့္ထက္ အသက္ႏွစ္ဆေလာက္ ႀကီးတယ္၊ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတယ္၊ ပညာလဲ ပိုတတ္တယ္၊ သတၦိလဲ ပိုရွိတယ္။ အဲဒီလိုလူက လူေတြ မယုံနဲ႔ လို႔ေျပာတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ…၊ သူ႔သားအေၾကာင္း သိလို႔လဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔သားက လူသိပ္ယုံတာကိုးေနာ္။
ေနာက္တစ္ခု အေမထပ္မွာတာက (ခဏခဏမွာတာက) တရားထိုင္ဖို႔နဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ သတိေလး ကပ္ထားဖို႔ပါ။
ကိုယ့္အလုပ္က ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ လူက ေနာက္အလုပ္တစ္ခုမွာ အာရုံမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ေဒါင္း သြားပါၿပီ။
တရားထိုင္တယ္ဆိုတာကလဲ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနမွ သမာဓိေကာင္းတာမ်ဳိး၊ ေ၀ဒနာကို နည္းနည္းခံႏိုင္ရည္ရွိၿပီး ျဖစ္ပ်က္ကို ဥာဏ္နဲ႔ လိုက္ၾကည့္ႏိုင္တာမ်ဳိးပါ၊ မဟုတ္ဘဲ အတင္းထိုင္မယ္ဆိုရင္ ထိုင္ရက္ အိပ္ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္၊ မဟုတ္ရင္လဲ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထိုးအိပ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
တတိယတစ္ခု နားထဲျပန္၀င္လာတာကေတာ့ က်န္းမာေရးပါပဲ၊ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ဖို႔ပါ။ သားက တစ္ေယာက္ထဲ အေ၀းမွာေရာက္ေနတာမို႔ စိတ္ပူပုံရပါတယ္။ အၿမဲ ဒါကိုပဲ မွာေနပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ စိတ္မပူဖို႔ အၿမဲျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။
အေမဆိုတာက သားသမီး ဘယ္အရြယ္ရြယ္ေရာက္ေရာက္ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ကေလးေလးပါပဲ၊ ခ်ာတိတ္ေလးပါပဲ၊ မလိမ္မိုးမလိမ္မာေလးပါပဲ။ အၿမဲမွာၾကား ဆုံးမေနမွ ေတာ္ကာၾကတယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သားလိမၼာလို႔ ခံယူထားေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္မိဘဘ၀ မေရာက္ေသးတာမို႔တေၾကာင္း၊ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသးတာမို႔တေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္အရင္းတည္လို႔ အေမနဲ႔ေတာ့ ထပ္တူစိတ္မ်ဳိး မရွိေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ အေမ့ႏွယ္ ပူတတ္ရန္ေကာလို႔ စိတ္ထဲေတြးမိတတ္ပါတယ္၊ ထုတ္ ေတာ့မေျပာပါဘူး။
အေမေျပာတဲ့ အဓိက သုံးခုကို ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ လူေတြ မယုံနဲ႔ဆိုတာက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအတြက္ ဆုံးမတာပါ။ သူ႔သားဟာ တနယ္တေက်းမွာ သူ႔မ်က္ကြယ္မွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသူျဖစ္ေတာ့ ဒါကို သူေျပာတာပါ။ ရင္းႏွီးၿပီးသူေတြနဲ႔ေကာ၊ ခုမွေတြ႕တဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြနဲ႔ေကာ မျဖစ္မေန ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေန ရမွာပဲ၊ အတူတကြ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနရမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ပူလို႔ မွာပုံရပါတယ္။ လူဆိုကလဲ ၾကာၾကာေပါင္းၾကည့္မွ ေသခ်ာသိေလဆိုတဲ့အမ်ဳိးဆိုတာကို သူက ဘ၀ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္ႀကိဳျဖတ္သန္း သိႏွင့္ထားႏွင့္တာကိုးဗ်ာ..ေနာ္။
တရားထိုင္ဖို႔မွာတာကေတာ့ လူေတြဟာ အသက္ငယ္ငယ္ ႀကီးႀကီး အခ်ိန္မေရြး ကြယ္လြန္ႏိုင္တာမို႔ အနည္းဆုံးေတာ့ တရားထိုင္ထားရင္၊ ရုပ္နာမ္ကြဲလို႔ ျဖစ္ပ်က္ေလးမ်ား သိထားရင္ သူ႔သားေလးဟာ အပၸါယ္ငရဲေတာ့ မက်ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး စိတ္ပူပန္လို႔ မွာပုံရပါတယ္။ သားရဲ႕ ေလာကုတၱရာေရးအတြက္ တင္ႀကိဳၿပီး အခါမလပ္ သတိေပးေနတာကိုးဗ်ေနာ္။
က်န္းမာေရးအတြက္မွာတာကေတာ့ အခုလို တနယ္တေက်းမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ခါ ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္က်န္းမာေနမွ အလုပ္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပီပီ ျပင္ျပင္လုပ္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ အနီးကပ္ေနၾကတာဆိုရင္ အေရးလား၊ အင္း…ေနမေကာင္းဘူး၊ အင္း…ေဆးခန္းမသြားခ်င္ဘူး၊ အင္း…ဟိုဟာ စားခ်င္တယ္၊ အင္း…စကားလာမေျပာပါနဲ႔ စသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ အင္မတန္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်တတ္တဲ့ သူ႔သားကို ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႔ အျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ျပဳစုေနၾကမို႔ အခုဒီသားဟာ အေ၀းမွာေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ပူပုံရပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့အတြက္ တစ္ခုခုေရးခ်င္တာနဲ႔ (အေမ့ကိုေတာ့ ေန႔တုိင္းသတိရေနတာပါပဲေလ) အေမနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုဆုံးမတဲ့ အၿမဲ အထပ္ထပ္ သတိေပးေျပာေနတဲ့ အေမ့အမွာစကားသုံးခြန္းကို သတိရၿပီး ျပန္ေရးျပရပါတယ္။ အေမက်န္းမာ ခ်မ္းသာလို႔ တရားဓမၼေတြ ပြားစီးႏိုင္ၿပီး စိတ္ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းေနပါေစ၊ တရားအရသာ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ၿပီး ရန္ကုန္အပူဒဏ္ကုိ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါေစလို႔ လက္ဆယ္ျဖာ ယွက္ျဖာ အုပ္မိုးလို႔ ဆုေတာင္း ကန္ေတာ့ လုိက္ပါတယ္အေမ။
သားေမာင္။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၉ ရက္။ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 