ငါ စိတ္ပူေနခဲ့တာပါ
အခုေတာ့ ပူတဲ့အတိုင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီ
ငါ အစိုးရိမ္လြန္ခဲ့ေလသလား
ရမ္းထင္မွန္းထင္ ကမ္းမျမင္ခဲ့တာလား
မဟုတ္ပါဘူး
ဘယ္လိုမွ ေကာင္းလာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေသခ်ာသိေနခဲ့တာပါ
ဘယ္လိုသိလဲ
မသိဘူး
အလုိလုိသိတယ္

မႀကိဳဆိုခ်င္ေတာ့ဘူး
တမင္တကာ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး
ရႈပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး
ဖုတ္ခါလည္း မထူးတဲ့ဘ၀ေတြ
ထူးမယ္ထင္ၿပီး ႀကိဳပါၿပီတဲ့
တကယ္က မထူးပါဘူး
ေအာ္ ရူးရခ်ည္ရဲ႕

အေျဖသိၿပီးသား ပုစၦာ
တြက္ရတာ အရသာမရွိေတာ့သလိုမ်ဳိး
ဒီၾကားထဲ ခဲဖ်က္က လိုသေလာက္မရ
အရူးက သူ႔ဆရာ၀န္ကို အရူးလို႔ ျပန္ေခၚသလိုျဖစ္ေနေတာ့
ဘယ္လိုမွ ရယ္စရာမေကာင္းပါဘူးေလ
ဒါနဲ႔မ်ား ဘယ္လိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳရဦးမလဲ

ကြယ္လြန္သူေတြ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ၾကပါေစ
ကိုယ့္ဆုေတာင္း ကိုယ္မယုံရဲ
ဘယ္လိုမွ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္မဲ့ပုံမျမင္
က်န္ခဲ့သူေတြ ရင့္နင့္ေအာင္ခံစားၾကရမွာ
ငါ ႏွလုံးေအာင့္ၿပီး မ်က္ႏွာမည္းလာတယ္
ေအာ္ ငါပဲ ေသတာကမွ ေကာင္းပါဦးမယ္
မယုံမရဲႀကိဳေနရမွာထက္စာရင္

ဘ၀ဟာ ဘ၀မဆန္မွေတာ့ ဘာမ်ား ဆက္လုပ္ရေတာ့မလဲ
အလကားအသုံးမက်တဲ့ဘ၀
ပညာ သိကၡာ ဘိတ္ကြာ ခ်ိတ္ဟာ ထိပ္မွာ
ၿပိတၱာေတြလမ္းသလားၿပီး လိပ္စာေတြ ေျပာင္းကုန္မွေတာ့
ဘာလို႔မ်ား ႀကိဳုဆိုေနဦးမွာလဲ
မႀကိဳဆိုဘူးကြာ
မေက်နပ္လဲ လဲေသလိုက္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္။ ညဥ့္သန္းေခါင္၊ ၁၂ နာရီ။