လွမ္းမေတြးနဲ႔ ပန္းေ၀းလြန္းတယ္
ဒီပုံစံ ဒီေခတ္ ဒီလူေတြနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းဖို႔မျမင္
အေျဖမရွိတဲ့ ဥာဏ္စမ္း ႀကိဳက္သလိုလွည့္
ေပးခ်င္တဲ့အေျဖေပး
ဟန္ကေလးနဲ႔ ေခါင္းကေလးခါ “မမွန္ေသးဘူး“လို႔ ေျပာ

ညစ္သူက ပတ္တယ္
တတ္သူက ပ်က္တယ္
ခပ္ထူထူငနဲေတြကလည္း အာလူးေတြ ေရာင္းတယ္
လူေတြကလဲ ဒူေ၀ေ၀ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
ဒါေပမဲ့ ဒီ ညေနစာအေရးက ပိုအေရးႀကီးတယ္ေလ

လူတိုင္းကလဲ သူ႔ဒုကၡနဲ႔သူ သူ႔ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ
အားလုံးကေတာ့ “ငါမွန္ေနသားပဲ“ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးေတြနဲ႔
အခုလုပ္ေနသမွ် အားလုံးဟာ
ေနာင္ သမိုင္းဆရာေတြ အလုပ္လုိ႔
ခပ္ေလးေလး ဗလုံးဗေထြးေျပာရုံက လြဲလို႔
ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ နာမည္တပ္ မဆဲလုိေတာ့ဘူး

ရသမွ်လိုခ်င္သူက အမႈိက္ပုံေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးတဲ့ေခတ္မို႔
ညဥ့္နက္အလယ္မွာ ေဖာက္သည္ရွာဆဲ ေကာင္မေလးေတြကုိ သနားလဲ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အရင္တက္ၾကည့္ပါဦးမယ္ေလဆိုတဲ့
ေလွကားရွာသူေတြ မ်ားလာလိုက္တာမ်ား
ေန စား ေခ်ာင္ သူေတြမွာ စိတ္ပူပန္ရတာက လြဲလို႔
၀ လာလိုက္ၾကတာ
မိစၦာႀကီးေတြလား ထင္မွတ္မွားရေတာ့တာပဲ

မေတြးလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္
ေတြးလိုက္တာနဲ႔တင္ မထိတ္သာ မလန္႔သာရွိတယ္
သစၥာမရွိသူေတြမ်ား လိမ္ခ်င္ ပတ္ခ်င္သူေတြမ်ားတာမို႔
ေရာက္လာမဲ့ေန႔ရက္တုိင္းအတြက္
ေကာင္းတာေတြေတာ့ တစ္စက္မွ မျမင္ပါဘူး

ေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့ဆိုၿပီး
ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေလေတြကုိပဲ
ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမာင္းထုတ္ေနေတာ့တယ္
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း
ကံ ကို အပ္လို႔ပုံ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ ၂၇ ရက္။ ည ၈ နာရီခြဲ။