ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကို္းကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး အၿမဲသုံးတဲ့ စကားတစ္လုံး ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားတယ္၊ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္တယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ “ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာ“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ မလိမၼာရင္၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္တတ္ရင္(မလုပ္ႏိုင္ရင္) မင္းတို႔ေတြက ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာေကာင္ေတြပဲလုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး(ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဘာဘာႀကီး၊ ဘဘုန္းႀကီးလုိ႔ ေခၚပါတယ္)က မိန္႔ၾကားတတ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အျဖစ္က ဒီလုိပါ။

လမ္းထဲမွာ ကာလသားေခါင္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ “ကုိေဇာ္“ပဲဆုိၾကပါစို႔ရယ္၊ ကုိေဇာ္က စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္၊ သူမသိတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးမယ္ထင္ပါတယ္။ ရုပ္ကေတာ့ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ညေနတုိင္က်ရင္ သူရွိရာ(သူ႔အိမ္ေရွ႕က) ခုံတန္းေလးမွာ သူေျပာတာဆုိတာေတြကုိ သြားသြားၿပီးေမာ့ရတယ္။ သူေျပာတာ ရႊီးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသည္းခိုက္(အသည္းစြဲ) နားေထာင္ရတာေပါ့။

သူက ေခၚတာ၊ စည္းရုံးတာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကသာ သူ႔ဆီသြားၿပီး သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာပါ၊ သူေျပာတာေတြဟာ အဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိေသးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သူက သိထား၊ ေတြ႕ထား၊ ျမည္းထားႏွင့္ၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေမာ့ရေတာ့တာေပါ့။ အဲ..တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္(တုိ႔)ေမးတာေတြကို သူက ေသခ်ာနားလည္သြားေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္ေျဖတယ္။

တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာတုိင္းေတာ့ သူက စုံတကာေစ့ေအာင္ ဘယ္သိႏိုင္မလဲေလ၊ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက သူ႔စိတ္မွန္းနဲ႔ ရႊီးတာ၊ ရမ္းတုတ္တာေတြလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပင္ကိုယ္ စကားေျပာေကာင္းတာေရာ၊ စကားကုိ တစ္ဖက္သားနား၀င္ေအာင္ ေျပာတတ္တာေရာ၊ ရယ္စရာေလးေတြ ေျပာတတ္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ ကုိေဇာ့္ကုိ(ေနာက္ေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခၚၾကတယ္၊ အသံထြက္ကေတာ့ ကုိေဇာ္ရီးေပါ့ေလ) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္တစ္သိုက္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ကုိေဇာ္က ဂစ္တာတီးလည္းေကာင္းေတာ့ သီခ်င္းေအာ္ဆုိခ်င္တဲ့သူေတြ၊ ဂစ္တာတီးသင္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စီးရီးအသစ္ေတြ ထြက္ရင္ ေ၀ဖန္ေရး၊ ေလကန္ေရး လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ညေနတုိင္း ဆုံၾက၊ ေျပာၾက၊ ဆုိၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့ အယ္လ္ဘမ္တစ္ခုကေတာ့… အဆုိေတာ္ ရဲသြင္ ေပါက္သြားတဲ့ “အခ်စ္ရူး၊ အခ်စ္ရူး…ဒီလိုအေျပာမ်ဳိးလဲ ခံမွာပဲ…နင္ ဘာေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္ေနတာလဲကြယ္..“စတဲ့ သီခ်င္းပါတဲ့ေခြကုိ ေသခ်ာေ၀ဖန္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတုိ႔ေ၀ဖန္ေရးကို နားေထာင္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ရဲသြင္အေခြကုိ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ လုိက္လုိက္လည္း ေအာ္ဆုိခဲ့တယ္။

တစ္ခါ ကုိေဇာ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒဗလ်ဴလုိ႔ေခၚတဲ့ သားေရေဘာလုံးေသးေသးေလး(ဂိုးကလည္း သံဂိုးတုိင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ အျမင့္ေျခာက္လက္မသာသာ၊ အက်ယ္ တစ္ေပသာသာ အေပါက္ထဲ(ဂိုးအိမ္ထဲ) ခုနေျပာတဲ့ အခ်င္းေလးလက္မေလာက္ရွိတဲ့ သားေရေဘာလုံးေလး ကန္ထည့္ရတာ)ကန္တာကလည္း ေကာင္းေတာ့ ဂစ္တာ၀ိုင္းမစခင္ ညေနခင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဘာလုံးပြဲေလးတစ္ပြဲ အရင္ကန္တတ္ၾကပါေသးတယ္။

ဂိုးကက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေဘာလုံးက ေသးေသး၊ လူေကာင္ေတြက အႀကီးႀကီးေတြ၊ ေျပးရ လႊားရ တြန္းရ တုိက္ရနဲ႔ ကတၱရာလမ္းေပၚ ေဘာလုံးဆြဲေျပးၿပီး အင္းစတက္(ခ်က္ခ်င္း)ကစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ကစ္နဲ႔ ေျခဖ်ားႀကီးနဲ႔ သားေရေဘာလုံးကုိ အပီကစ္ထည့္လိုက္ရင္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အရသာရွိလုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ခက္တာက အဲဒီဂိုးေရွ႕မွာ ေျခေထာက္ႀကီးတဲ့သူကမ်ား ရပ္ေနရင္ အေ၀းက ကစ္ထည့္ရင္ ေျခမမွန္တဲ့ ကစ္ခ်က္ဆုိ ဂိုးမ၀င္ဘဲ ဂိုးေစာင့္သူရဲ႕ ညီေလးဆီ တည့္တည့္ေရာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေကာက္ေကြး ေအာက္ေမွာက္သြားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စတုိင္ေပး လမ္းသလားတဲ့ မမတစ္ေယာက္ တင္ပါးဆီ တည့္တည့္ေရာက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူစူၿပီး အသံတိတ္ဆဲဆုိတာကို ခံရမယ္၊ အခန္႔မသင့္ရင္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီရုံးေရာက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ လမ္းမေပၚ ေဘာလုံးကန္တဲ့အလုပ္ဟာ စြန္႔စားခန္းတစ္ရပ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ အားကစား၀ါသနာပါေတာ့လည္း ခက္ပါတယ္ေလ။

ခုနေျပာတဲ့ အင္းစတက္ကန္ေကာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ညာဘက္ေျခေခ်ာင္းေလးေတြအားလုံး ကတၱရာလမ္းနဲ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း တရၾကမ္းပြတ္ဆြဲခံရၿပီး စုတ္ျပတ္ခံရဖူးသလို၊ ဘယ္သူကန္လုိက္မွန္းမသိတဲ့ သားေရေဘာလုံးေလးက ရပ္ကြက္ထဲက ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ဗီဒီယိုမင္းသမီးေပါက္စ တင္ပါးကုိ သြားနမ္းမိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီရုံးလည္း သြားလည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒဗလ်ဴကန္တယ္ဆုိတာက မူးယစ္ေဆး၀ါး(ေဆးျပား)သုံးတာကိုလည္း ေခၚတာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေဘာ္ဒါေတြ ၾကားမွာေတာ့ ဒဗလ်ဴကန္တယ္ဆုိတာကို ခပ္က်ယ္က်ယ္မေျပာပါ၊ ေရာေထြးသြားမွာစိုးလုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ ဒဗလ်ဴဆုိတာကို တစ္ခါမွ မခ်ဘူးပါ၊ ငယ္ကလည္း ငယ္ေသးသကုိးေလ။

ေျပာခ်င္တာက ဒီလုိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ကုိေဇာ္နဲ႔ ေဘာလုံးကန္တယ္၊ ဂစ္တာတီးတယ္၊ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္တယ္၊ ကိုယ္ေမးခ်င္တာေမးတယ္။

သိတဲ့အတုိင္း လူပ်ဳိေပါက္ ခ်ာတိတ္ေတြ ေမးတာေတြကေတာ့ အစုံပါပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ မိန္းမအေၾကာင္းနဲ႔ လိင္မႈဆိုင္ရာေတြအေၾကာင္း၊ အရက္ေသစာနဲ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါးအေၾကာင္း၊ တေစၦသရဲအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားအေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတနဲ႔ ေဘာလုံးအပါအ၀င္ အားကစားေလာက အေၾကာင္း စတာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးေတာ့ မပါခဲ့ပါဘူး။

မိန္းမအေၾကာင္း ကိုေဇာ့္ေမးရတာလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္၊ အထင္ႀကီးလုိ႔ ေမးရတာကုိး။ ကုိေဇာ့္အေျပာအရဆုိရင္ သူ႔မွာ ရည္းစား ၁၀ ေယာက္မက ရွိ(ခဲ့)တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိနဲ႔တင္ သုံးေယာက္ေလာက္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ သူကသာ ရုပ္ရည္က သာမန္ေလာက္ရွိတာ၊ သူတြဲလာတဲ့ သူ႔ဆီလာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ လမ္းထဲက ဗီဒီယိုမင္းသမီးနီးနီး ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ထက္ေတာင္ သာခ်င္သာပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ မိန္းမ(မိန္းကေလး)လွတယ္ဆုိတာ မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး ေျပာတာပါပဲ၊ ေနာက္ပုိင္းက်မွ မိန္းမလွတယ္ဆိုတာ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းၾကည့္ရုံနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူးဆုိတာ သိခဲ့ရပါတယ္။

ကုိေဇာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕က်ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိကေတာ့ အနီးကပ္(အရင္းႏွီး)ဆုံး ခင္မင္ခြင့္ရသူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ညေနတုိင္က်ရင္ သူနဲ႔အလကားေတြ႕၊ အလကားစကားနားေထာင္၊ ေမးခ်င္တာေမးဆုိေတာ့ သူေဌးသား ကိုသက္တုိ႔ေလာက္ေတာ့ မရင္းႏွီးပါဘူး။ ကိုသက္တုိ႔က ကားယူခ်င္ယူလာၿပီး ကုိေဇာ္ႀကီးကုိ တင္လုိ႔ တစ္ေနရာ သြားခ်င္သြား၊ စားခ်င္စားႏိုင္တာဆုိေတာ့ ကိုသက္ကေတာ့ ကုိေဇာ္နဲ႔ ပိုရင္းႏွီးတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဒုတိယဆင့္ ခင္မင္ခြင့္ရသူေတြလုိ႔ ေျပာရမဲ့စာရင္းထဲ ပါပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိမွေကာင္းတယ္ဆုိတာ အဲဒီမတိုင္ခင္ကထဲကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကိုသက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ရြယ္တူပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ညေနပိုင္း၊ ညပိုင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႕မႈတုိင္းကုိ ဖ်က္စီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ တစ္ေနရာရာ သြားမယ္ဆုိရင္ ေန႔ခင္းပိုင္းသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ညေနပိုင္းကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း ေဘာကန္၊ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းအေျပးအလႊားစား၊ ဂစ္တာတီး၊ ဂစ္တာတီးနားခ်ိန္မွာ ေတာ္ကီပြားဆုိေတာ့ ညေနခင္းကေန ညအိပ္တန္းတက္ခ်ိန္(အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးပါတယ္)အထိ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူရွိခဲ့ၾကပါတယ္။

တစ္ခါတေလမ်ား ထမင္းေတာင္ ၀ေအာင္မစားႏိုင္ပါဘူး၊ ျမန္ျမန္စားေသာက္ၿပီး တစ္ခုခုလြတ္သြားမွာစိုးလုိ႔ စကား၀ိုင္းမစမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စုရပ္ကုိ ျပန္ေျပးရပါတယ္။ အိမ္ကလည္း ညဘက္လမ္းထြက္တာေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလုိပဲ ထြက္ထြက္ခဲ့တာပါပဲ။

ကုိေဇာ္က စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူဆုိေတာ့ သူကခ်ည္း စကားေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုိင္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာေနတာေတြကုိ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္မေထာင္ၾကည့္ၿပီး ခ်ာတိတ္ေတြကို ေမးခြန္းျပန္ေမးေစတာ၊ သူေျပာတာေတြကုိ ခ်ာတိတ္ေတြ ယုံမယုံ ခ်က္ကင္(စစ္ေဆး)တာေတြ လုပ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တေလ မင္းဆုိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတုိ႔၊ ဘယ္လုိေက်ာ္ျဖတ္မလဲတုိ႔ စသျဖင့္ ဥာဏ္စမ္းေလးေတြ ေမးတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္တဲ့သူဆုိ အားက်တတ္တာမ်ဳိးဆုိေတာ့ “ငါ…ကုိေဇာ္ႀကီးလုိျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ“လုိ႔ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုဆုိ ကုိေဇာ္ႀကီးလည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္တြင္းကုိ ေရာက္ေနၿပီေပါ့။ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ သတိရလွတယ္၊ ကိုေဇာ္ႀကီးကို ငယ္ဆရာ(ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ သင္ေပးသူ)စာရင္းသြင္းလည္း ရတာပဲေလ။

“ဘီယာဟာ ခါးတယ္“ဆိုတာမ်ဳိး၊ “မင္းတုိ႔ယူမဲ့မိန္းမ မင္းတုိ႔ကုိ ႀကိဳက္ေစခ်င္ရင္ အခုကထဲဲက ဒိုက္မ်ားမ်ားထိုးထား“ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ကုိေဇာ္ႀကီးဆီက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဘီယာကုိ ျမည္းစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ကံေကာင္းလုိ႔လား၊ ကုိေဇာ္ႀကီးပဲ ရႊီးခဲ့ေလသလားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲေတာ့ ဘီယာဟာ တစ္ခါမွ မခါးေသးပါဘူး။

မိန္းမကေတာ့ မျမည္း(အုိ႔…ရည္းစားေလးေတာင္ မရွိရွာတာမို႔) ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမရွိဘူးေသးေတာ့ သူေျပာတာ မွန္မမွန္ မသိေသးပါဘူး။ ဒိုက္ကေတာ့ ေဘာလုံးကန္တုန္းက ကိုယ့္ဘက္ တစ္ဂိုးသြင္းခံရတုိင္း လူျမင္ကြင္းလမ္းလယ္ေကာင္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာပဲ ငါးခါ ဒိုက္ထိုးခဲ့ရတာပါ။ ကုိေဇာ္ႀကီးက မိန္းမႀကိဳက္ေအာင္ ဘယ္ႏွခါထိုးခိုင္းသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကုိေဇာ္ႀကီးေရာ…မိန္းမႀကိဳက္ေအာင္ ဒိုက္ထိုးေနတုန္းလားမသိ…။

ကိုေဇာ္ႀကီးက တစ္ခါတခါေတာ့ ညစ္ပတ္သလုိရွိေပမဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေမးခြန္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေမးျပန္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေမးခြန္းေတြေပါ့ေလ။

“ေဟ့ေရာင္..သူေတာင္းစား ထမင္း၀ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ သိလား“

ကၽြန္ေတာ္က “ေရွာက္ခ်ဳိသီး စားခ်င္တယ္လား“ လုိ႔ ျပန္ေမးေတာ့…ကုိေဇာ္ႀကီးက “င အ“ဆုိတဲ့ အထာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးေလးရယ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ခါတယ္။

“ဘာလီ သၾကားလုံး ျမဳံ႕ခ်င္တယ္လား“ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေမးေတာ့ သူ နည္းနည္းေတာ့ တင္းသြားပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးခ်င္းဆုိင္ၾကည့္ၿပီး ခပ္မာမာေလသံနဲ႔(ကုိေဇာ္ႀကီးက စကားအေျပာအဆုိေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အဲဒီေလသံ(တုန္း) အနိမ့္အျမင့္ကပါ ေျပာင္းသြားတာကိုက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတတ္တယ္)“ေဟ့ေရာင္ မင္းထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္လဲ“

“စာဖတ္တယ္ေလ“ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးေလးပဲ ေျဖတယ္။

“ေအး…သူေတာင္းစားလည္း စာဖတ္၊ ေအး စာဖတ္၊ စာဖတ္ လုပ္တယ္“တဲ့။

ခုနေျပာသလိုပါပဲ၊ သူေျပာတာကုိ ေရးျပေတာ့ စာလုံးေတြနဲ႔ပဲ ေရးျပလို႔ ရတယ္၊ အသံနဲ႔ေတာ့ လုိက္ေရးျပလုိ႔ မရႏိုင္ဘူး။ အသံနိမ့္ျမင့္ တုန္း၊ ကာလာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္ေလ။ အဲဒါမွာ အဓိပၸာယ္ေတြက ေျပာင္းကုန္တာကိုး။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထက္ထိ ထမင္း၀တဲ့အခါ စာဖတ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဗိုက္ျပည့္ထားေတာ့ စာေရး၊ စာဖတ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္တယ္ေလ၊ မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးၿပီးစင္းလာေတာ့လည္း အိပ္လိုက္ရုံေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

ကုိေဇာ္ႀကီးေျပာခဲ့တာေတြကုိ မွတ္မိသေလာက္တခ်ဳိ႕ဟာေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ ကိုေဇာ္ႀကီးဟာ ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာေတြ လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့…။ အဲ.. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိပ္ေကာင္းလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းဘူး။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ ၂၄ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီခြဲ။