ကၽြန္ေတာ္ မနက္ရုံးျပန္တက္ရေတာ့မွာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္တစ္လရတုန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ အက်ဳိးရွိရွိကုန္သြားခဲ့ရဲ႕လားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အဲဒီလုိစဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္လအတြင္းဖတ္ပစ္မယ္ဆုိတဲ့ စာအုပ္သုံးအုပ္မွာ တစ္အုပ္ကုိေတာင္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာ သြားေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရဦးမယ္။
အဲ…ခရီးေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထြက္ျဖစ္လုိက္တယ္၊ တစ္လရဲ႕တစ္၀က္ေလာက္ကုိ ခရီးထြက္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္၊ အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အင္တာနက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အြန္လုိင္းက ဖတ္ခ်င္တာေတြ ဖတ္တယ္၊ ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ၾကည့္တယ္။ လူလည္း အလုပ္တာ၀န္ေတြ မပိေနတဲ့အခ်ိန္မုိ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပစ္တယ္။ အဲဒါေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္။
အဲ..တစ္လတာခြင့္အသုံးျပဳပုံကုိ ျပန္စဥ္းစားၿပီးေနာက္ လူဘက္ကုိ လွည့္လာျပန္တယ္၊ “ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္လုိလူလဲ“ေပါ့ေလ၊ စဥ္းစားၾကည့္ျပန္တယ္။ ဟဲ ဟဲ..ေတြးဆၾကည့္မွ ေရးေရးေပၚဆုိသလုိ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ဘာမွန္းမသိျဖစ္ေနၿပီးမွ မာနခဲေလးဆုိတာကို သြားေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္မထိနဲ႔၊ ထိရင္ျပန္ခ်မယ္၊ ကိုယ့္လာမစနဲ႔ စရင္ဆဲမယ္ဆုိတဲ့ လူဆုိးလူမိုက္ဥာဥ္ရွိတဲ့ လူ႔သရမ္းေလးတစ္ေယာက္၊ အဲ..နည္းနည္းယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာရရင္ေတာ့ လူ႔မလိုင္ေလး၊ လူမာနခဲေလးျဖစ္ေနပါေပါ့လား။
ႏွိမ့္ခ်မႈမရွိ၊ သည္းခံမႈအားနည္း၊ ထိရင္ခ်မယ္၊ ဖိရင္ၾကြမယ္ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းေလးျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပဲ ဂုဏ္ယူရမလုိလုိ၊ စိတ္ညစ္ရမလုိလုိျဖစ္မိေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ(လႊမ္းမုိးသီခ်င္း မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အလိုက္တူတာ…) သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ခဲတံနဲ႔ထုိးတာကုိ ခံရတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္မွာ အဆင္မေျပဘူး၊ မိဘက ဆူဆဲရုိက္ႏွက္တာကုိ အၿမဲခံရတယ္၊ ဒီေတာ့ သူက ေက်ာင္းမွာ သူအႏိုင္က်င့္လုိ႔ရတဲ့သူကုိ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခံရတာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေၾကာက္လုိ႔ခံရေပမဲ့ ႀကီးလာရင္ ဒီေကာင့္ကုိ အႏုိင္ရေအာင္ ဘယ္လုိျပန္လုပ္ရမလဲလုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ ငါ စာသာ ေတာ္ေအာင္လုပ္ရင္ ဒီေကာင္ ငါ့ကုုို ဘယ္ေတာ့မွ မႏိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ စာမေတာ္ဘူး၊ လူဆုိးေလးျဖစ္တယ္၊ ေစာေစာစီးစီးေတာင္ ဆုံးပါးသြားသလားမသိပါဘူး။ သိသာတာကေတာ့ ဒီေကာင္က ခဏေနေတာ့ ဂ်ပုိးျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္တဲဲ့အလယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ လမ္းေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရဲရဲစကားမေျပာရဲေတာ့ဘူး၊ သူ႔ဟာသူ အားငယ္သြားတာ…အဲဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္ပီတိေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အႏုိင္ရတယ္ဆုိၿပီး ဘ၀င္လည္း မျမင့္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါႏိုင္ခဲ့ၿပီပဲလုိ႔ေတာ့ စိတ္ထဲေတြးမိတဲ့အေၾကာင္းကုိေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါ။ ဒါဟာ ပညာႀကိဳးစားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆုိးတာေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ႏိုင္တဲ့သူကုိ အႏုိင္က်င့္တဲ့စိတ္ပါ။ လူတုိင္းမွာ ဒီစိတ္ရွိပါတယ္။ တိရစၦာန္စိတ္လုိ႔ ေခၚရမလားပါပဲ။
၅ တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေန႔လယ္စားစားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းဘူးထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္မစားတဲ့အသား လာထည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထထုိးလုိက္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒီေကာင္က နည္းနည္းလူေကာင္ႀကီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္၊ အျပန္အလွန္ခ်ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္ခံရမယ္၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမကုိ သြားတုိင္ပါတယ္။
ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္အေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြ မ်ားေန ရွိေနပုံရပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားခ်င္း ဒီလုိေနာက္ေျပာင္တဲ့ကိစၥဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥလုိ႔ ထင္ပုံရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္ေပးပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းကုိ အေရးမယူပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကေတာ့ စာႀကိဳးစားၿပီး အႏုိင္ယူတဲ့စနစ္ပါပဲ။
အဲဒီေကာင္ကလည္း စာေမးပြဲဲက်သြားျပန္ပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၇ တန္း၊ ညီက ၆ တန္းတက္လာၾကတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲလာတယ္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္ လာတာျဖစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း လမ္းမေပၚထြက္ေနတုန္း ဒီေကာင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲဆုိေတာ့ ဒီေကာင္က ၿပံဳးၿပံဳးေလး ရယ္ျပတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အနာေဟာင္းက ျပန္ေပၚလာတယ္၊ ဒီေကာင့္ကုိ ျပန္ဆုံးမရမယ္..ဒါအခြင့္ေကာင္းပဲဆုိၿပီး “ေဟ့ေကာင္၊ လာဦး“လုိ႔ ေခၚလိုက္တယ္။
ဒီေကာင္ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ေနတယ္၊ တစ္ခုက သူ႔ရပ္ကြက္မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္က လူပ်ဳိေပါက္၀င္လာၿပီဆုိေတာ့ လူေကာင္က နည္းနည္းထြားလာၿပီ၊ အသက္တစ္ႏွစ္ကြာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အျမြာလုိ(ရုပ္တူရြယ္တူ)ေနလာရာက ကၽြန္ေတာ္က သိသိသာသာ ထြားတက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္တစ္ခုက အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ၀ိတ္ကစားထားတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ လူက ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဗလႀကီးလုိ႔ထင္ၿပီး ထခ်င္ ခ်ခ်င္ေနတဲ့၊ ေသြးၾကြေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ဒီေကာင့္ေတာ့ ျပန္တီးမွပဲဆုိတဲ့စိတ္က ခ်က္ခ်င္းကုိ ေခါင္းေထာင္ထလာတာ…။
ဒီေကာင္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေလးေသြးၿပီး ေျပးဖုိ႔ျပင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္းေျပး၀င္ၿပီး ဖမ္းတယ္၊ သူ႔လည္ပင္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းနဲ႔ ညပ္ထားလုိက္တယ္။ “ေဟ့ေကာင္..မင္းဘာလုပ္တာလဲ“လုိ႔ ဒီေကာင္က ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က “ေဟ့ေကာင္..မင္း ၅ တန္းတုန္းက ငါ့ကုိ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ၊ မွတ္မိလား။ အဲဒီတုန္းက ငါဘယ္ေလာက္ ခံစားလုိက္ရလဲသိလား၊ အဲဒီေတာ့ ရာဇ၀င္ေၾကြးေလး ျပန္ဆပ္ရတာေပါ့ကြာ“ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ခ်ဳပ္ၿပီး မ်က္ခြက္ထုိးခ်ည္းဖိထုိးေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြကို ထြက္တုိင္းၾကည့္ထားတာကတေၾကာင္း၊ ဖုိက္တင္ခ်ခ်င္ေနတာကတေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္ ျဖစ္တဲ့ေနရာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ၄ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အတန္းပုိင္ဆရာမအိမ္ေရွ႕ဆုိေတာ့ ဆရာမေမာင္ေတြ ရွိေန ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ေရွ႕မွာလည္း ကိုယ့္အစြမ္းအစျပခ်င္တာလည္းပါတယ္၊ မေတာ္လုိ႔ ဟုိေကာင္က ျပန္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔က ၀င္ျဖည္ေပးႏုိင္မယ္ေလ။ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ အားလုံးပိုင္ၿပီ၊ အႏိုင္က်င့္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ေပါ့။
ဒီေတာ့ အသားမည္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်က္ခြက္ကုိ နီရဲဖူးေရာင္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ထုိးတယ္၊ အခ်က္ ၂၀ ေလာက္ကုိ ထုိးပစ္တာ…။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလည္း မွတ္ပလားကြ၊ မွတ္ပလားကြလုိ႔ ေအာ္ေသးတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က မင္းသားရူးလုိျဖစ္ေနပါၿပီ(ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က မင္းသား သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္)။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္တယ္ဆုိတာထက္ တကယ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းလုိ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ပရိသတ္ေရွ႕ လမ္းလယ္ေကာင္ ေနပူက်ဲတဲႀကီးထဲမွာ ထုိးသတ္ေနရတာပါ။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ “ေသာက္ေပါ“ဆုိတဲ့ စကားတစ္လုံးတည္းနဲ႔ၿပီးပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ထုိးေနတာကုိၾကည့္ၿပီး ညီငယ္ကလည္း ေၾကာင္ေနပါတယ္၊ ညီငယ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အလြန္ခ်စ္သူ၊ သည္းခံသူ၊ တစ္ေသြးတည္းတစ္သားတည္းရွိသူမ်ဳိးပါ။ ခက္တာက သူငယ္ခ်င္းခ်စ္တာနဲ႔ အစ္ကုိ႔ကုိ ခ်စ္ေၾကာက္ရတာနဲ႔ လြန္ဆြဲေနရတာပါ။
အစ္ကုိက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျပးဖမ္းၿပီးထုိးေနတာဆုိေတာ့ သူက ေဘးကေန၀ိုင္းပတ္လည္လုိက္ေနရၿပီး ၾကည့္ေနရတာပါ။ မသိရင္ ႏွစ္ေယာက္က ရန္ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္က ဒိုင္လူႀကီး လုပ္ေနသလုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒိုင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဒိုင္လိုမ်ဳိးျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သတၱိကေတာ့ ကမၻာကသိရမယ္လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသလုိပါပဲ။
ကြင္းက အိမ္ကြင္း(ရပ္ကြက္)၊ ဒုိင္က ကိုယ့္ရဲ႔ ၁၂ ေယာက္ေျမာက္ကစားသမား(ညီ)၊ ပရိသတ္က ကြင္းလုံးျပည့္ကိုယ့္ပရိသတ္(ရပ္ကြက္ကာလသားႀကီးေတြ)။
သူငယ္ခ်င္းကုိ ထုိးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သနားသြားတယ္၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သနားတာလည္းပါပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတာ့ နာသလား၊ ဘယ္ေလာက္နာသလဲ မသိ၊ ထုိးရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတာ့ နီရဲၿပီး က်ဳိးေက်သြားၿပီလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ လက္ဗလာနဲ႔ထုိးေနတာကုိး(အမယ္ လက္အိတ္ေတာင္ ေျပးစြတ္ၿပီး ထုိးရရင္ ထုိးဦးမဲ့သေဘာ၊ ေျပာေနပုံကုိက..)။
အဲဒီတုန္းက ၀ိတ္သာ မထားတာ၊ လက္ေ၀ွ႔ေတာ့ မက်င့္ရေသးဘူး၊ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ နည္းနည္းက်င့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ၀ိတ္မတာ တစ္ခုေကာင္းတာက ၾကြက္သားေတြ ေတာ္ေတာ္သန္ေနၿပီး ညစ္သေလာက္ ထြက္တာ(ၾကြက္သား) ေတြ႕ရတယ္။ အားရွိတယ္ေပါ့။
အထုိးခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဟာ ေတာ္ေတာ္သန္တဲ့ေကာင္ပါ၊ အရပ္နည္းနည္းပုတာကလြဲလုိ႔ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လံုးတူဆုိက္တူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရပ္ကြက္ မဟုတ္ရင္၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ိတ္သာမကစားထားရင္ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္က အသာေလးလြတ္ပါတယ္၊ ေျပးလို႔ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကလည္း ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား(ပညာတတ္၊ သည္းခံႏိုင္သူ၊ စိတ္ရွည္သူ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္သူလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းက ထင္ပုံရတယ္) ၿပီးေတာ့ သူငယ္ငယ္က ႏိုင္ခဲ့ စခဲ့တဲ့ ေကာင္ဟာ သူ႔ကုိ ဘာမွေတာ့ လုပ္မွာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ေလွ်ာ့တြက္လုိက္ပုံလည္းရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းဟာ ကိုယ့္ကုိ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး(ရည္းစားကုိ ၿပံဳးၿပီးၾကည့္တဲ့ပုံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့)ၿပီး ေျပးေပါက္ရွာခဲ့တာပါ။
သူ႔တြက္ကိန္းမွားသြားပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း သူၿပံဳးျပတာကုိ အလံျဖဴလို႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ အလံနီႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ေသြးၾကြေအာင္ ဆြတာပဲလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းယူဆပစ္ၿပီး “အမယ္ ငါ့ကုိေတာင္ ေလွာင္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးျပလုိ႔ပါလား၊ ဆုံးမရေသးတာေပါ့ကြာ“ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ကုိ ဖူးဖူးေရာင္ေအာင္ ထုိးထည့္ခဲ့တာပါ။ အားရေအာင္ထိုးပစ္ၿပီးမွ ဆက္မထုိးႏိုင္ေအာင္ လက္ေတြနာက်င္ခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဟာ အသံတိတ္ဆဲဆုိၿပီး လစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကုိေတာ့ ျပန္မထိုးပါ၊ ခဲေကာက္ၿပီးလည္း ေပါက္မသြားခဲ့ပါ။ လူႀကီးေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနလုိ႔လည္းျဖစ္မွာပါ။
အဲဒီလုိ သူငယ္ခ်င္းကုိ ထုိးသတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီး ပူပန္ေနခဲ့ရတာကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာ ခ်မလဲဆုိတာရယ္၊ သူနဲ႔ တစ္ခန္းထဲ စာသင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီကုိ ဘာမ်ား လုပ္မလဲဆုိတာရယ္ပါပဲ။
တစ္ခုရွိတာက(ကၽြန္ေတာ္ ထင္သေလာက္ စိတ္မပူရတာက) ကၽြန္ေတာ့္ညီက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ လက္သံေျပာင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ထုိးတုန္းကလည္း သူက ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွ ၀င္မပါခဲ့ပါဘူး။ ထုိးၿပီး အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာင္ “မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ ေဒါသႀကီးၿပီး ဟိုေကာင့္ကုိ ထုိးတာလဲ“ဆိုတာမ်ဳိး ေမးပါေသးတယ္။ “မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒီေကာင္ ငါ့ကို မဟုတ္တာတစ္ခု လုပ္ထားလုိ႔ ျပန္ဆုံးမတာ“လုိ႔ ညီေလးကို ေျပာျပရပါတယ္။ “ေအးေလ..မင္းစိတ္ႀကိဳက္ထုိးခဲ့လုိက္ၿပီပဲ“ဆုိၿပီး ညီငယ္က ေျပာပါတယ္။ ညီေလးဟာ အင္မတန္ေသြးေအးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သြက္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ေလးႏွစ္ေလာက္၊ သူက သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ အဖုိးအဖြားနဲ႔အတူေနေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးတစ္သုိက္နဲ႔ကစားရင္း အရြယ္နည္းနည္းထြားေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရုိက္လုိက္တယ္။ အာဂသူရဲေကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ငိုၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးလာတယ္။ အဖြားက သူ႔ေျမးထိေတာ့ ရင္ဘတ္စည္တီးၿပီး “ဘယ္ေကာင္ ငါ့သားေလးကုိ ရုိက္သလဲ“လုိ႔ ေအာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးတယ္။ အဲဒီကေလးမိဘေတြနဲ႔ သြားတုိင္ဖုိ႔လုပ္တယ္။ အဖုိးကေတာ့ ေယာက်္ားျဖစ္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ၊ ကေလးခ်င္းေဆာ့ရင္ ဒီလုိပဲျဖစ္တတ္တာပဲလုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေတြးတယ္။
ညီငယ္က ဘာလုပ္သလဲဆုိေတာ့ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ဳိးကုိ ေကာက္ကုိင္တယ္၊ သူက သုံးႏွစ္ဆုိေတာ့ အုတ္ခဲက်ဳိးကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မနည္းမရတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာေသးတယ္။ “အစ္ကုိ၊ ျပန္သြား…မင္းကို ခ်တာဘယ္ေကာင္လဲ ျပ၊ ငါ ခ်မယ္“တဲ့။ အဖုိးက အဲဒါကုိ အၿမဲတမ္းသတိတရနဲ႔ေျပာတယ္။
အဖိုးက ေျမးဦးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခ်စ္ဆုံး၊ သဲသဲလႈပ္ခ်စ္တာ၊ အဖြားကဆုိ ပုိကဲေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖုိးအဖြားရဲ႕ သိပ္ဂရုစိုက္တာကို မခံရတဲ့(အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေလာက္ ဂရုစိုက္တာ မခံရတဲ့)ညီေလးဟာ အဲဒီတုန္႔ျပန္မႈတစ္ခုထဲနဲ႔တင္ အဖိုးကိုယ္တုိင္က ေလးစားရတဲ့ ကေလးေလးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အဖိုးေသတဲ့အထိ ျပန္ျပန္ေျပာတုိင္း ရွက္လုိက္ရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။
ဒီမွာ တစ္ခုဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွတ္သညာႀကီးတယ္၊ လုပ္ႀကံတတ္တယ္၊ အခ်ိန္ေကာင္းကုိေစာင့္တယ္၊ အႏုိင္ရမယ္ဆုိမွ ကစားတယ္၊ အပိုင္ထုတတ္တယ္။ ကိုယ့္ထိရင္ မွတ္ထားၿပီး ျပန္လုပ္တတ္တယ္စတဲ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ရွိေနတာကုိ သြားေတြ႕တယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြပါပဲ။
တကယ္ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေတာ့ ရန္မလုိတာ၊ သည္းခံႏိုင္တာ၊ ကုိယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကုိ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေပးတာ၊ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခုိလုိက္တာ၊ ကပ္လုိက္တာ၊ ေလွ်ာ့လုိက္တာမ်ဳိး မရွိဘဲနဲ႔ ေစတနာထား လုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ေရာ၊ အမူအယာ၊ အျပဳအမူေရာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရင့္က်က္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရပါတယ္။ ဗီဇဆုိတာက ေဖ်ာက္ရခက္သမုိ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ၾကားက တစ္ခါတခါ ဆုိးစိတ္ေလးက တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ႏုိးထတတ္ပါေသးတယ္။ မသိစိတ္နဲ႔ လုပ္မိလိုက္တာမ်ဳိး ရွိသြားတတ္ေပမဲ့ သိစိတ္ကပ္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေကာင္းစိတ္(စိတ္ေကာင္း)ဘက္ ျပန္လွည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ အားလုံးခ်စ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ေနပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မာနခဲေလးေပါ့ဗ်ာ။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္၊ နံနက္ ၈ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 