အခုတေလာ ညီမငယ္တစ္ေယာက္က သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာေလးကုိ ေပးဖတ္လုိ႔ သေဘာၾကရတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက စာေရးေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္၊ စကားနည္းနည္းေျပာၾကည့္ေတာ့ စကားေျပာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေတာ္တဲ့ထက္တဲ့သူဆုိတာ သိရတယ္။
တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပို႔ပို႔ေပးတဲ့ ေဖာ္၀ပ္အီးေမးလ္ကရတဲ့ ဟာသေတြကုိ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကုိယ္အလြန္သေဘာက်တဲ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကုိေတာ့ အၿမဲမွတ္မိ ေနတယ္။ ကေလးေလးက ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္၊ ျပည္သူ၊ အစုိးရ စသျဖင့္သင္ရေတာ့ ဆရာက တပည့္ေလး နားလည္လြယ္ေအာင္ အေဖက ဘာ၊ အေမက ဘာ၊ သားသမီးက ဘာ၊ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေကာင္မေလးက ဘာ စသျဖင့္ စြဲေအာင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သင္ေပးလုိက္တာေပါ့။ ဒါကုိ ကေလးေလး တေရးႏုိးတဲ့အခါ ျမင္ရတာေတြကုိ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းမွာျပန္ေျပာျပတဲ့ အကြက္ကေလးပါ၊ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္၊ ေခတ္နဲ႔လည္းညီတယ္၊ ထိလည္း ထိမိတယ္ေပါ့။ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။
ဒီကိစၥႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ေတာ့ ဒီစာစုေလးျဖစ္လာတာပါပဲ။
ငယ္ငယ္က မေမ့ႏုိင္စရာဇာတ္ကြက္ေလးတစ္ခုရွိတယ္၊ ဒါကုိ ခု ျပန္သတိရတယ္။ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အကယ္ဒမီေပးတဲ့ အကဲျဖတ္အဖြဲ႕အႀကိဳက္အကြက္ ေပါ့။
ဇာတ္က ဒီလုိ…။
ကိုယ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္မွာ အေဖနဲ႔အေမ အဆင္မေျပလုိ႔ ကြဲကြာသြားၾကတယ္။ ေျပာရရင္ အေမက သိပ္ထက္တယ္၊ လက္ေတြ႕က်တယ္။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္၊ ကို္ယ္ရွာေဖြႏုိင္မွ ကိုယ္ပုိင္မယ္ဆုိတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ဆုိင္မႈကို ေဇာင္းေပးတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ဒီအခ်ိန္က်မွ ျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ အေမက အရင္းရွင္ေပပဲ။
တစ္ခါ အေဖက စာတအားဖတ္တယ္၊ စာေရးတယ္၊ ႏုိင္ငံေရး၀ါသနာပါတယ္။ ကုိယ္အခုလုိ စာေရးတယ္၊ စာဖတ္တယ္၊ စာေပနဲ႔ဆက္ႏြယ္တဲ့အလုပ္လုပ္တာဆုိတာ အေဖ့ဆီကေသြးပါလာလုိ႔ပဲ၊ အေဖ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဘာအလုပ္မွ ထိေရာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အားလူးနည္းနည္းမ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟုိေခတ္က ပညာေသခ်ာမတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတုိင္း ဒီလုိပဲဆုိတာ ကုိယ္အခု ျပန္ေလ့လာေတြ႕မိတယ္။ သူတုိ႔က ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒကို ယုံၾကည္တယ္၊ အမ်ားအက်ုဳိးကုိ ေရွးရႈရမယ္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ပဲ ႀကိဳးစားတာဟာ သိမ္ဖ်င္းတဲ့အလုပ္၊ လူ႔ေဘာင္လူ႔ေလာကကို ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့အလုပ္လုိ႔ ယူဆတယ္။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က သေဘာတရားေရးရာအရပဲ ေအာင္ျမင္တယ္၊ လက္ေတြ႕က်ေတာ့ အိမ္မွာဆုိ မိန္းမျဖစ္သူက အိမ္ေထာင္ကုိ တကယ္ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ ရွာေဖြရတာမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ အရင္းရွင္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တုိက္ပြဲ၊ ေလသမားနဲ႔ လက္သမားတုိက္ပြဲ၊ အစာအိမ္အလြတ္နဲ႔ ထမင္းဟင္းတုိက္ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ သားသမီး ဆုိတာ အေဖ့လည္းခ်စ္တာပဲ၊ အေမ့လည္းခ်စ္တာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိ အလုိလုိက္ အႀကိဳက္ေဆာင္တဲ့မိဘဆုိ ပုိေတာင္သေဘာက်ပါေသးတယ္။
အေမက ေရွ႕ေနပါ၊ ေဒါင္းတင္းေမာင္းတင္ပဲ၊ အေမ့ကုိၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲအားရေနရတယ္၊ အလုပ္နဲ႔လက္ ျပတ္တယ္လုိ႔ကုိ မရွိဘူး။ သိပ္အလုပ္လုပ္တယ္၊ သိပ္ႀကိဳးစားတယ္။ သူတင္ ႀကိဳးစားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔သားသမီးေတြကုိလည္း အၿမဲတမ္း ေမာင္းေနေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကုိယ္က ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက အေဖ့ပုံစံတစ္ပုံစံတည္း ၀င္ေနပါၿပီ။
မွတ္မိေသးတယ္၊ အေဖက မုိးလင္းတာနဲ႔ စက္ဘီးစီးရင္း စက္ဘီးကုိ မရပ္ဘဲပစ္ထည့္သြားတဲ့ သတင္းစာသမားပုိ႔တဲ့ သတင္းစာကုိ ေကာက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာ၊ သတင္းစာတစ္ေစာင္ဖတ္တာ…မွင္နီသားတာနဲ႔ဘာနဲ႔ဆုိေတာ့ ၄၅ မိနစ္ကေန ၁ နာရီအထိၾကာပါတယ္။ မုိးလင္းတာနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ေသးပါဘူး သတင္းစာ အရင္ ဖတ္တာပါ။ ကေလးေတြက လက္ဖက္ရည္၀ယ္ အေမနဲ႔ မနက္စာစားၿပီးရင္သာ စားၿပီးသြားမယ္။ အေဖက သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါပဲ။
ကိုယ္က မုန္႔စားၿပီးတာနဲ႔ အေဖခ်သြားတဲ့သတင္းစာကို ေကာက္ကုိင္ၿပီး အေဖပုံစံခုိးၿပီး လိုက္ဖတ္တာပါပဲ။ ေဆးေပါ့လိပ္ေတာ့ မပါဘူးေပါ့၊ အေဖ့လုိေတာ့ မွင္နီေတြနဲ႔ မသားတတ္ေသးဘူးေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ၂ တန္း၊ ၃ တန္းမွာပဲ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္လူႀကီးေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ေကာင္စီဥကၠဌနာမည္ေတြကုိ မွတ္သားမိေနၿပီး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ အေဖတုိ႔လူႀကီး ေတြ တစ္ခါတေလ ညဖက္ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကရင္ ကိုယ္ကေဘးကေန နားေထာင္တဲ့အခါ အေဖတုိ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလုိက္နားေထာင္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ေနပါတယ္၊ သတင္းစာဖတ္တဲ့အက်ဳိးေတြကုိးဗ်ေနာ္၊ ဖေအတူသားေလး ကၽြန္ေတာ္…။
သားဆုိတာမ်ဳိးက အေဖကို သိပ္အတုခုိးတာေပါ့။ အေဖကသာ တကယ့္လူႀကီး၊ အေဖကသာ သူရဲေကာင္း၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ။ အေဖက အရပ္ကလည္း အျမင့္ႀကီးပဲ၊ တကယ့္လူ အႀကီးႀကီးပဲလုိ႔ ေတြးခဲ့တာပါ။ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကုိလည္း ကိုင္ကိုင္ၾကည့္ရတာ အားမရခဲ့၊ မ၀ခဲ့ပါဘူး။
အေဖ့ကုိ ခ်စ္ေပမဲ့လည္း ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္ရပါတယ္၊ ေယာက်္ားဆုိေတာ့ စိတ္က သိပ္မရွည္တတ္ဘူးမုိ႔လား၊ ငယ္ငယ္ကဆုိ ကုိယ္က ဂ်ီက်လုိ႔ အေဖက ကိုယ့္ကုိဆြဲယူၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္သတဲ့၊ အေမက ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အေမကလည္း ဘာေၾကာင့္မွေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလုိပဲ စကားစပ္ရင္းေျပာလုိက္တာပါ၊
ကိုယ္ကလည္း အေဖက ဒီလုိလုပ္တယ္လားဆုိၿပီး အေဖ့ကိုလည္း စိတ္မဆုိးခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ဆုိလည္း လုပ္ခ်င္လုပ္မွာပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဂ်ီက်ခဲ့ဖူးသလုိ ဂ်ီက်တဲ့ကေလးေတြကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးေတာ့ လူႀကီးေတြ ေဒါသထြက္တတ္တာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အေဖ့ကုိ ေယာက်္ားႀကီးမုိ႔ ေၾကာက္ရေပမဲ့ အေဖထက္စာရင္ အိမ္မွာ အေမက ပိုပါ၀ါရွိေနသလုိ တကယ္ဗ်င္းတာကလည္း အေမပါ၊ ဒီမွာ တစ္ခုသင္ခန္းစာရတာက ေယာက်္ားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ အားလူးေတာ့ မျဖစ္ရဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက ေငြမရွာႏုိင္ရင္ အစြယ္မပါတဲ့က်ားျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာေတြရခဲ့တာပါ။ ဒါက အရင္းရွင္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကုိ ဘ၀နဲ႔ရင္းလုိ႔ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ယူခဲ့တာကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။
အေမက တကယ္ထက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးပါ၊ အခုေတာ့ အသက္ ၆၀ တြင္းမွာမုိ႔ တရားဖက္ေနၿပီေပါ့ေလ။ အေမ့ကုိၾကည့့္ၿပီး အေမ့လုိမိန္းမ လုိက္ရွာေနလုိ႔လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကိုယ္လည္း မေတြ႕ႏုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ အေမကို သိပ္ကုိးကြယ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့သားေတြကိုလည္း မိန္းမေတြက သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ေတာ့ ၾကားဖူးထားတာပဲေလ။ အေမ့အေၾကာင္းေတာ့ ဆက္ေျပာရလိမ့္ဦးမယ္။ ဘယ္ေလာက္တြယ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။
တကယ္ဆုိ ကုိယ္က အေဖ့လုိ အားလူးတစ္လုံးျဖစ္လာဖုိ႔ရွိတာပါ။ စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါတယ္၊ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။ စကား၀ုိင္း ထိုင္ေျပာေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ နားေထာင္ႏုိင္တယ္၊ လုိက္ေထာက္ေပးႏုိင္တယ္၊ လုိက္ေျပာႏုိင္တယ္။ အဲ တစ္ခုခု ထလုပ္၊ သြားလုပ္ပါဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္ေရးခ် မလုပ္ဘဲ။ တစ္ေနကုန္ အားလူးဖုတ္ေနလုိ႔ ရတယ္၊ တစ္ခုခုထလုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ တြန္႔ဆုတ္သူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။
အေမကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ ေျပာေနတာၾကာတယ္၊ အခုထလုပ္၊ ခဏေန ရလဒ္ထြက္ေအာင္လုပ္ျပ။ ထီထိုးထားလုိ႔ သိန္းဆုထြက္လာရင္ ကံေကာင္းလို႔ သိန္းဆုနဲ႔ တည့္တည့္တုိးရင္ ရမဲ့ေငြတစ္သိန္းကုိ ထိုင္ေမွ်ာ္ေနတာထက္ ဒီေန႔ပဲထၿပီး ပြဲစားပဲလုပ္လုပ္၊ စာပဲသင္သင္၊ ေစ်းပဲေရာင္းေရာင္း တစ္ခုခုထလုပ္လုိက္လုိ႔ ရလာမဲ့ ေငြ ၅ က်ပ္၊ ၁၀ ကုိ တန္ဖုိးထားသူမ်ဳိးပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိ ဘြဲ႕ေတြရ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြရ၊ အရာရွိေတြ၊ ျပည့္စုံၾကြယ္၀သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ႔လုိပင္ပန္း ရုန္းကန္ရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း မေအာင္ျမင္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရမွာမ်ဳိးကုိ မျမင္ခ်င္မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။
အဲ ကိုယ္တုိ႔ ၇ တန္း၊ ၈ တန္းေလာက္ကတည္းက အေမက သူ႔၀င္ေငြနဲ႔ကုိက္ၿပီး ထုိက္သင့္တဲ့ က်ဳရွင္ထား၊ ကိုယ္တုိင္ႀကီးၾကပ္၊ စာေသခ်ာမဖတ္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေဆာ္ပေလာ္တီး လုပ္ပစ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အိမ္အလုပ္လည္း ခုိင္းတာလုပ္ရတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆုိ ေလွ်ာ္ပဲ၊ ေစ်း၀ယ္ဆုိ ၀ယ္ပဲ၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ထားဆုိ ခ်က္ထားပဲ။ စကားကုိ ႏွစ္ခြန္းသိပ္မေျပာဘူး၊ ကိုင္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မွာလည္း မိန္းမသားတစ္ေယာက္တည္းတန္မဲ့နဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးရယ္၊ ကေလးသုံးေယာက္ရယ္၊ အိမ္ႏွစ္အိမ္တာ၀န္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထမ္းရတာဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ကိုယ္တုိ႔ ခုေခတ္မွာ ကုိယ့္တစ္ေယာက္စာေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ရွာေနရတာမုိ႔လား။
အေမက ဒီလုိေတြ လုပ္ရေပမဲ့ လုံး၀မညည္းညဴဘူး။ သူလုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာပဲလုိ႔ မွတ္တယ္။ ကိုယ္တုိ႔ကသာ အရြယ္ကငယ္ေသးေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့၊ အိမ္အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းစာ မက်က္ခ်င္ဘူး။ ေဘာလုံးကန္ခ်င္တယ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္တယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြဘာေတြၾကည့္ခ်င္တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၆ တန္း ၇ တန္းမွာပဲ အိမ္ေရွ႕က မာလကာပင္မွာ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ႀကိဳးခ်ည္ေနလွန္းအျပစ္ေပးတယ္။
ဟား ဟား…ကိုယ္တုိ႔က ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ “သနားၾကပါ၊ သနားၾကပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေနလွန္းအျပစ္ေပး ထားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ႏုႏုငယ္ငယ္ေလးေတြကုိ ဒီလုိျပင္းထန္တဲ့အျပစ္ေပးတဲ့အေမ့ကုိ ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ“လုိ႔ ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာေပမဲ့ မ်က္ရည္၀ုိင္းေနတဲ့ သနားစရာမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္က လုိက္လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ေနာက္ဆုံး သူမ်ားသားသမီး ကုိယ့္သားသမီး မဟုတ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ရပ္ကြက္ေလ သိတယ္မို႔လား၊
အဲဒီမွာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အေမ့လည္း ေရွ႕ေနဆုိေတာ့ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္မသားသမီး ကၽြန္မဆုံးမတာ ရွင္တုိ႔အပူလားဆုိ သူတို႔လည္း အခက္ေတြ႕မယ္မုိ႔လား၊ အေမက အဲဒီလိုေတာ့ တစ္ခါမွ မရုိင္းပါဘူး။ ကိုယ္စဥ္းစားမိတာေလး ေရးျပတာပါ။
ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံး အဲဒီလုိလူႀကီးသုံးေလးေယာက္ကေျပာမွ နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ငါပါ အေျပာခံရတယ္လုိ႔ ထပ္မံဆူပူၿပီးမွ ႀကိဳးျဖည္ေပးပါတယ္။ အဖြားကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေနလွန္းထားတုန္းက ကုိယ္ကေတာ့ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးဆုိေတာ့ ႀကိတ္ခံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ညီငယ္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါ၊ သူကလည္း ပိုေတာင္ သတၱိရွိပါတယ္။
ငယ္ငယ္က ကိုယ့္အသက္ ၄/၅ ႏွစ္ေလာက္က ကိုယ့္ကုိ ရြယ္တူကေလးတစ္အုပ္က ရုိက္ႏွက္လႊတ္လုိက္ေတာ့ ငုိၿပီးျပန္လာတာေပါ့။ အဖုိး အဖြားနဲ႔အတူ ေနတာဆုိေတာ့ အဖြားကေတာ့ ျပာေနတာေပါ့၊ ငါ့ေျမးကို ဘယ္သူလုပ္သလဲ ေျပာစမ္း..ေျပာစမ္း..ဘယ္က ကေလးေတြလဲ၊ သူတုိ႔မိဘနဲ႔ သြားတုိင္မယ္ဆုိၿပီး ေျပာေန၊ အဖုိးကေတာ့ လူႀကီးဆုိေတာာ့ ကေလးခ်င္းဒီလုိပဲ ရုိက္ၾကႏွက္ၾက အႏုိင္က်င့္ၾကျဖစ္ေနၾက၊ ဒါေပမဲ့ သူလည္း သူ႔ေျမးငုိၿပီးျပန္လာေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေပမဲ့ အဖြားလုိေတာ့လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမျဖစ္ဘူး။
အဲဒီမွာ ညီငယ္က ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ သူက ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိဦးမွာေပါ့၊ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ဳိးကုိ မႏုိင့္တႏုိင္လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ကုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကုိလည္း“ေဟ့ေကာင္..မင္းကုိ ခ်တာ ဘယ္သူလဲ၊ ငါ့ကိုျပ ျပန္ခ်မယ္“ဆုိတဲ့ အေကာင္မ်ဳိးပါ။ အဖုိးက အဲဒါက အၿမဲျပန္ျပန္ေျပာၿပီး အၿမဲခြက္ထုိး ခြက္လွန္ရယ္တယ္။ ကုိယ့္မွာေတာ့ အဖုိး အဲဒီလိုေျပာလုိက္တိုင္း အရယ္ခံရတုိင္း မ်က္ႏွာႀကီးေအာက္ခ်လုိ႔၊ ရွက္လုိ႔။ အခုထက္ထိေတာင္ ရွက္ေနတုန္း။ အဲဒီလုိ သတၱိခဲေမာင္။
အေမက စကားသိပ္မ်ားမ်ား မေျပာဘူး၊ မမွန္တာလည္း မေျပာဘူးေလ။ သားသမီးကုိ ေကာင္းတာမွန္တာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ၊ သားသမီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ေနေတာ့ သူလည္း သူတတ္တဲ့နည္း၊ ႏိုင္တဲ့နည္း၊ ေၾကာက္သြားေစမဲ့နည္း၊ ေနာင္က်ဥ္ေစမဲ့နည္းေတြနဲ႔ ဆုံးမတာေပါ့ေလ။
ကြန္ျမဴနစ္ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲဖိႏွိပ္ပါေစ၊ လြတ္လပ္ေရးမရမခ်င္းတုိက္မယ္၊ အရင္းရွင္စနစ္ႀကီးလဲၿပိဳတဲ့အထိ ဆန္႔က်င္မယ္ဆုိၿပီး ကလန္ကဆန္လုပ္ေတာ့ အေမက သူထိန္းမရတဲ့အဆုံး တစ္ေန႔မွာေတာ့ “ေအး..မင္းတုိ႔ အေဖဆီ သြားေနၾကေတာ့“ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ေတာ့တာပါ ပဲဗ်ာ။
အကယ္ဒမီဇာတ္ကြက္က အခုမွလာပါၿပီ။
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေမ့ေတာ့ ေနာင္က်ဥ္သြားေအာင္ ပညာေတာ့ နည္းနည္းေပးဦးမွဆုိၿပီး အရင္းရွင္စနစ္ကုိ တုိက္ဖ်က္ဖုိ႔အေရး ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး တန္ျပန္တုိက္စစ္ဆင္ဖုိ႔အတြက္ နည္းလမ္းရွာဖုိ႔ အေဖ့ဆီ အားကိုးတႀကီး ဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖနဲ႔အေမကြဲၾကတယ္ဆုိေပမဲ့ ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ ဒီဘက္ရပ္ကြက္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္တုိ႔ကလည္း အေမမႀကိဳက္ေပမဲ့ အေဖနဲ႔ ခုိးခုိးေတြ႕ေနၾကပါ။ ဒီေတာ့ အေဖ့ဆီ ဘယ္လုိသြားရမလဲဆုိတာ သိေနေတာ့ လြယ္လြယ္ေလး ဆင္းလာလုိက္တာပါပဲ။
အမွန္က အေမက သူ႔သားေတြကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ အေမဆုိေတာ့ သားကို ပုိခ်စ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားေတြက ဂ်စ္ေတြမို႔ ေျပာမရလုိ႔ သူလည္း မႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔၊ ရပ္ကြက္ကလည္း သူ႔ကို ေမတၱာပို႔ၾကၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ေမာင္းခ်လုိက္တာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ေခတၱေမာင္းခ်လိုက္တာပါ။ ကိုယ္တုိ႔ကလည္း ကေလးဆုိေတာ့ အရိပ္အေျခလည္း နားမလည္ပါဘူး၊ ဘာ..အေရးလဲကြာ၊ အေဖ့ဆီ သြားေနလိုက္ရုံေပါ့လုိ႔ ေအးေအးသက္သာေတြးခဲ့တာပါ။
အေဖ့ဘက္က ဇာတ္(အေျခအေန)ကုိလည္း ျပန္ခင္းထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ အေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီငယ္လုိပါပဲ လက္ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းခင္တဲ့ သူပါ။ အေပါင္းအသင္းဆုိ သူက အနစ္နာခံေပါင္းပါတယ္။ ကိုယ္က ကုိယ့္ကုိ ေၾကာတယ္လုိ႔ထင္ရင္ ထင္တဲ့ခဏမွာပဲ ခ်က္ခ်င္းျဖတ္ခ်လုိက္ပါတယ္၊ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ပါ၊ အက်ဳိးမရွိရင္ မေပါင္းဘူးဆုိေတာ့ အရင္းရွင္စိတ္လုိ႔ေတာင္ ေခၚရမလား မသိပါဘူး။
အေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတဇလူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ မဆလ စသျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါလာေတာ့ ခဏေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္သမ၀ါယမမွာ လူႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း သမလူႀကီးဆုိေတာ့ ေရနည္းနည္းလွ်ံတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အိမ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ခဲ့တာေပါ့။ အေမ၊ အစ္မအပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေအာက္က ညီေတြ၊ ႏွမေတြကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေပါ့။
ဒီေတာ့ မိန္းမနဲ႔ကြဲလာၿပီးတဲ့အခါ မိဘအိမ္ေပၚကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္တက္လာႏိုင္ၿပီး မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက စားေသာက္ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ႔ အပ်ဳိႀကီးအစ္မေတြကလည္း သူတုိ႔သားေလး၊ ေမာင္ေလး မိန္းမနဲ႔ကြဲလာၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္ဆုိၿပီး ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ထားတာေပါ့ေလ။ မၾကာပါဘူး၊ ကုသိုလ္ကံမ်ား အတြဲလုိက္လာတယ္ဆုိသလုိ မိန္းမနဲ႔ရွင္ကြဲ ကြဲရုံတင္မကဘူး၊ အေမႀကီး၊ အပ်ဳိႀကီးအစ္မေတြနဲ႔ ေသကြဲကြဲပါေတာ့တယ္။ အေမနဲ႔အစ္မေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ ညီအငယ္ဆုံးေလးတစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီး အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ အေဖ့ကုိ ဆက္ေစာင့္ေရွာက္ထားပုံရပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ညီ၊ ညီမေတြရဲ့ အေထာက္အပံ့နဲ႔ စားေသာက္ေနရခ်ိန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
သိတဲ့အတုိင္း ေအာက္ကေနျပန္ေထာက္တာကုိ စားေနရခ်ိန္ဆုိတာ အေပၚကေန ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ အၾကင္နာ ယုိဖိတ္လုိ႔ ေကၽြးတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ တစ္ခါတရံမွာ ျငဴစူေဆာင့္ေအာင့္ ေကၽြးတာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။
အေဖေနေနတာက မိဘအိမ္ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးရဲ့ အေပၚထပ္ ဘုရားခန္းေရွ႕မွာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာေနတဲ့ သူေန၊ အေပၚထပ္မွာပဲ အခန္းေတြ ျပန္ကန္႔ၿပီး ေနသူေနေပါ့။ အေဖကေတာ့ လူလြတ္လုိျဖစ္ေနေတာ့ ခုနေျပာသလုိ ညဘက္ ဘုရားခန္းမွာ ဖ်ာခင္း၊ ေမြ႕ရာခင္း အိပ္ေပါ့။ ေန႔ဘက္ကေတာ့ ဟိုနားထုိင္ ဒီနားထိုင္ေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြား၊ ဟိုနားဒီနားသြားေပါ့။
လာၿပီ၊ သားႏွစ္ေယာက္က အေဖဆုိၿပီး အိမ္ေပၚကုိ ေလွကားကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ တက္လာၿပီ။ ဒါ သူ႔အေဖအိမ္ေလ..ဘာျဖစ္လဲ၊ ေအးေဆးေပါ့။ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အေဖက ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမဲ့ သားေတြက အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ တစ္ခါတေလ လာေနၾကဆုိေတာ့ လူႀကီးပုံစံ ဟန္မပ်က္ထိန္းၿပီး ခပ္တည္တည္ေပါ့။
သားႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အေဖ့လက္ႀကီးကုိ ကုိင္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ မတုိင္ပင္ရပါဘဲ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာၿပီး “အေဖ…အေမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လုိက္တယ္“လုိ႔ေျပာၿပီး ငိုလုိက္ၾကတာ၊ ရႈိက္လုိက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကေလးသာသာေတြဆုိေတာ့ အေဖနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အားကုိးေတြ႕ၿပီဆုိၿပီး ငုိၾကတာ…။
ခုနကေတာ့ အေမ့ကို ခပ္တည္တည္ ခပ္မုိက္မုိက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ခင္ဗ်ားႀကီးကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ ဆင္းလာေပမဲ့ ဒီမွာၾကေတာ့ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေခြ႕လုိက္၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကုိကိုင္ၿပီး ငိုလုိက္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ။
၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ အစ္ကုိအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ၊ ဦးေလးအေဒၚေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေပၚတက္ စားေသာက္မဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေတာ့ လာျပန္ပဟဆုိၿပီး စိတ္ညစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွေပါ့။
အဲဒီမွာ ကုိယ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ထက္ပုိၿပီး၀မ္းနည္း၊ ပိုၿပီးငုိေနတဲ့သူကေတာ့ အေဖပါပဲ။ အေဖလုပ္ေနတဲ့၊ သားတုိ႔အတြက္ လက္ဖ၀ါးအႀကီးႀကီးနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႔သာ သူ႔မ်က္လုံးက ထြက္က်လာမဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ၿပီး သူႀကိဳးစားထိန္းထားတာပါ။ သူ႔ရင္ထဲက မ်က္ရည္ေရကာတာႀကီးကေတာ့ က်ဳိးက်သြားခဲ့ပါၿပီ။
ဇနီးေဟာင္းျဖစ္တဲ့သူကို လုပ္ရက္ေလျခင္းလုိ႔ စိတ္ဆုိးခ်င္လည္း ဆုိးေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အားကုိးတႀကီးေျပးလာတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ အေဖဆုိၿပီး သူ႔ကိုယ္သူလည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး။
အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ထိထိခုိက္ခုိက္ခံစားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ သားေတြနဲ႔အတူ သူ ငုိေတာ့တယ္။ သူ႔မ်က္လုံးက မ်က္ရည္ေတြကလည္း တရေဟာ က်လာခဲ့ပါၿပီ။
အေဖဟာ ေမာင္ႏွမေတြ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး မွီခုိစားေသာက္ေနရသူတစ္ေယာက္၊ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ဟာ မွီခုိသူရဲ႕မွီခုိသူမ်ား အျဖစ္ေရာက္လာေတာ့မဲ့ လူမမယ္ ဘ၀ေလးေတြ၊ အလြန္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ဟာ ၾကမ္းျပင္မွာ ၀ပ္၀ပ္ေလးထုိင္ေနၾကတယ္၊ တင္ပ်ဥ္ေခြေတာင္ ထုိင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္တယ္ဆုိတာ ပုိင္ဆုိင္မႈသေဘာ(possessive)ပါၿပီး ရဲတင္းပါတယ္၊ အခုက ပုဆစ္တုပ္ပုံစံနဲ႔ ခပ္၀ပ္၀ပ္ထုိင္ေနၾကတာပါ။ ငုိၿပီး ၀မ္းနည္းေနတာပါ။ အေဖဟာ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ဖက္ထားၿပီး အသက္ရႈသံေတြျပင္းၿပီး တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ေနပါတယ္။
အေဖ့ႏွမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ညဖက္ႀကီးဆင္းလာတဲ့ ကိုယ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ထမင္းေကာ စားၿပီးၿပီလားလုိ႔ ေမးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီး ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္တာေပါ့ေလ၊ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ အေကာင္းဆုံးလုပ္ၾကတာေပါ့၊ ဘာညာေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ဆီမွာ အေဖ့အမ်ဳိးေတြကို အျပစ္တင္တဲ့ေလသံလုံး၀မပါဘူးဆုိတာကို ေျပာလုိပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း မေျပလည္ၾကတဲ့သူေတြမုိ႔ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ ေနာက္ထပ္တုိးလာမွာကုိ မလုိလားတာကုိေတာ့ လုံး၀လက္ခံပါတယ္။
အေဖကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားႀကီးေတြးေန၊ စဥ္းစားေနမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ သူထသြားၿပီး စာအုပ္ဗီရုိနားရပ္ၿပီး မ်က္ရည္ျပည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ေနပါတယ္။
အေဖဟာ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေတာ့ သူ႔ပုိင္တဲ့စာအုပ္ေတြရယ္၊ အ၀တ္အစားရယ္ပဲ ယူသြားတာပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူပိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြပဲ ေရာင္းစားရတာေပါ့။ အခုေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရာင္းစရာစာအုပ္ကလည္း မက်န္သေလာက္ျဖစ္ေန ပါၿပီ။
သားႀကီးျဖစ္တဲ့ကုိယ္က စတင္ရိပ္စားမိလုိက္ပါၿပီ၊ ညီငယ္ကလည္း လူပါးပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က သူရိပ္စားမိလား မမိလားေတာ့ ကုိယ္လည္း မသိပါ။
ကိုယ္ရိပ္စားမိတယ္ဆုိတာက ဖခင္ရဲ႕ အေျခအေန မဟန္ဘူးဆုိတာပါ၊ သူေတာင္ သည္းခံၿပီး အဆင္ေျပသလုိ ေနထိုင္ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ကုိ သူဘယ္လုိ လက္ခံ မထားႏုိင္ပါဘူး၊ အားလုံး ဒုကၡေရာက္မဲ့ကိန္းပါ။
အေျခအေနတစ္ရပ္ဟာ တစ္ခါတေလ သူ႔ဟာသူတည့္သြားတတ္ပါတယ္။ တည့္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဖနဲ႔ေရာ အေမနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးတဲ့ၾကားက မိတ္ေတြတစ္ေယာက္(ဦးေလးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)ရဲ႕ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳၿပီး အေမ့ကုိေတာင္းပန္၊ ရွိခုိးဦးခ်လုိ႔ အလံျဖဴျပၿပီးေနာက္မွာ ခပ္ဆုိးဆုိး ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အေမ့အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေၾကာင္းပါ။ ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။
အဆုံးမေတာ့ အရင္းရွင္စနစ္ကပဲ ႏုိင္သလုိလုိျဖစ္သြားပါတယ္၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကုိယ္ရ၊ ကိုယ္ႀကိဳးစားမွ ကိုယ္စားရမွာ မဟုတ္လားဗ်ာ။
အေမနဲ႔အေဖ့ကုိ ဒီစာစုနဲ႔ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေဖေရ…သား ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကုိ အမွ်…အမွ်…အမွ်…ယူပါခင္ဗ်ာ။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီခြဲ။
မိုးစက္ေမွာ္ 
ၿကိဳက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေလးကို ေဖ့ဘုတ္မွာ တင္တာ မေတြ႕မိဘူးလားလို႔