ေစာက္မွန္းကမ္းမွန္း၊ႀကိ၀ိ-အေကာင္းအဆုိး၊ သင့္မသင့္၊ ေလ်ာ္မေလ်ာ္ ခြဲျခားလ်က္။ (ျမန္မာအဘိဓာန္ဖြင့္ဆုိခ်က္)

မနက္ခင္းေတြကုိ မုန္းမုန္းၿပီး ထေနရတာ စိတၱဇဆန္တယ္လုိ႔ ေတြးတတ္လာခဲ့ၿပီ။ ေျပာင္းျပန္ေတြးခ်ည္း ေတြးတတ္သူမုိ႔ အမွန္ဆုိတာကုိ ေသခ်ာ မသိတာလည္း ၾကာၿပီ။ နတ္သမီးကုိ မခ်စ္ေတာ့တာလည္း ပါသည္။

ထြင္တယ္ဆုိတာ စဥ္းစားတာပဲတဲ့၊ ျမင္ေနက် ေတြ႕ေနက်မဟုတ္တာေတြ၊ သုံးစြဲေနၾက မဟုတ္တာေတြ၊ ခံစားေနၾက မဟုတ္တာေတြတဲ့။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ ျဖစ္တဲ့ အထိ ဒီမွွာၾကည့္ေလ၊ နတ္သမီးက ေခၚသည္။ အ႐ူးတဲ့။

ႏွင္းျဖဴဆုိတာ ပုံျပင္ေတြထဲက စင္ဒရဲလား၊ မိေထြးႀကီးနဲ႔ အစ္မေတြ ႏွိပ္စက္တာကုိ ခံရတဲ့သူေပါ့။ ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ နတ္သမီး လာျဖစ္ေနသည္။ ေသပါၿပီ။

ကိုယ္က ကုိယ့္ေခါင္းကုိ သူမ်ားကိုင္တာ မႀကိဳက္၊ နတ္သမီးက ကိုင္သည္။ စူးစူးစုိက္စုိက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ပစ္လုိက္ၿပီး “မကုိင္နဲ႔၊ ဘုန္းနိမ့္မယ္“လုိ႔ ေျပာေတာ့ နတ္သမီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္၊ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။ စိတ္ဆိုးဆုိးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ၾကားက မ်က္ရည္သာ ကုိယ္ျမင္ရသည္။

ရယ္႐ုံႏွင့္မရပ္၊ ေျပာေသးသည္။ ဒီ“ဘုန္း“လားတဲ့၊ အေတာ္႐ုိင္းသည္ဟုသာ စိတ္ထဲ သြင္းမွတ္လုိက္သည္။ နတ္သမီးကုိ မုန္းစျပဳေနပါၿပီ။

စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္လာသည္မွာ အခုအိပ္မည့္ညႏွင့္တြက္လွ်င္ သုံးည ရွိၿပီ၊ အျပင္မွာ ေအးေနပါလွ်က္ႏွင့္ စိတ္ထဲ အုိက္ေလာင္ေန သျဖင့္ ၀ရန္တာ သံမံတလင္းတြင္ပင္ လဲေလ်ာင္းရင္း ၀ုိင္း၀ုိင္းစက္စက္ႏွင့္ ထိန္ထိန္သာေနေသာ လမင္းႀကီးကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္လွ်က္ကပင္ စိတ္ခ်မ္းသာေစသည္။

“ေစာက္…………………………..“။ နတ္သမီးပါးစပ္မွေန၍ ကိုယ္နားဆီသုိ႔ အသံတစ္သံလာသည္။

“မင္းက ဘာလဲ၊ မင္းပစၥည္းနဲ႔ႏႈိင္းတာလား၊ ႐ိုင္းလွခ်ည္လား“။

ကိုယ့္ပါးစပ္က ေျပာထြက္သြားသည္လား၊ နားကပဲ ျပန္ၾကားေလသလား၊ စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္တာလား၊ ကြဲကြဲျပားျပား မသိေတာ့။ ေၾကာက္ေနသည္၊ တစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္ေနသည္။ မျမင္ရေသာ တစ္ခုခုကုိ ေၾကာက္ေနသည္။

ဟင္…ကိုယ္ နတ္သမီးကုိ ေၾကာက္ေနသည္။ လား။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီ ၁၁ မိနစ္။