“မ်ဳိး အထဲ၀င္ရေအာင္၊ ေအးလာၿပီ“

ခ်ဳိႏြဲ႔ႏြဲ႔ သူ႔အသံနဲ႔ သမင္မမ်က္လုံးေတြကုိ ကိုယ္ဘာမ်ား ေျပာႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ အားမရွိ။

မီရွဲလ္ဟာ သူလုိခ်င္တာေတြကုိ ခ်ဳိခ်ဳိေအးေအးေလးေျပာတတ္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ခ်ဳိခ်ဳိသာေျပာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ အခု ခုန္ခ်ရမလား၊ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲ ဖိနပ္မပါဘဲ သြားခိုင္းမလား၊ ဆန္ႏွစ္အိတ္ထမ္းၿပီး ရပ္ကြက္သုံးပတ္ေလာက္ ေျပးရမလား၊ ျဖစ္တယ္။

မခ်ဳိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ့ ပန္းသီးေကၽြးေကၽြး လွည့္ေတာင္ မၾကည့္တဲ့သူမ်ဳိးဆုိေတာ့ မီရွဲလ္နဲ႔မွလိုက္တာလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက မေျပာေသာ္လည္း ေျပာသလုိရွိတဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္ရင္ သိတာေပါ့ေလ။ ဒါကုိ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မီရွဲလ္လည္း သိမွာပါပဲ။ ကိစၥမရွိ၊ သူသိ ကိုယ္သိ အားလုံးသိ ပုိေတာင္ေကာင္းေသးတာပ။

အျပင္မွာေတာ့ မိုးကဖြဲဖြဲေလး ရြာေနတုန္း…။

ဟုတ္ပ၊ အထဲ၀င္လုိက္လာမွ ပုိၿပီးေအးလာသလုိမ်ဳိး ခံစားရတယ္။ ခုန အိမ္ေရွ႕ကျပင္ေလးမွာထိုင္ၿပီး ဘလက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီနဲ႔ အုိဘားမားနဲ႔ မီရွဲလ္အိုဘားမားတုိ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတုန္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ျငင္းလုိက္ခုံလုိက္ ရယ္လိုက္ေမာလုိက္နဲ႔ ေအးလုိ႔ေအးမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ႏိုင္ေအာင္ေျပာဖုိ႔ပဲ စိတ္ေလာေနခဲ့ၾကတာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ့္ပါးေလး ျပန္ကုိင္စမ္းၾကည့္မွ ေအးစက္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ မီရွဲလ္ကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးေတာ့။

မီရွဲလ္အုိဘားမားနဲ႔ နာမည္ခ်င္းတူတဲ့ ခ်စ္သူကေလးမီရွဲလ္ဟာ အရပ္ျမင့္သလို ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ကုိယ့္အႀကိဳက္ထူထူထဲထဲရွိလွတယ္။ ကုိယ္လုံးက်စ္က်စ္ကေလးဟာ သူ၀တ္တဲ့မီနီစကပ္ေတြနဲ႔ဆုိ သိပ္လုိက္တာပါပဲ။ ကုိယ့္အရပ္ထက္လြန္သြားမွာစုိးလုိ႔ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကုိ ႏွစ္လက္မထက္ ပုိမစီးရွာတာကိုပဲ ကုိယ္ကႀကိဳက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ သုံးလက္မအျမင့္ေလာက္စီးလုိက္ရင္ ကုိယ့္ထက္ေယာင္ေယာင္ေလး ျမင့္သြားမွာကုိး။

မီရွဲလ္ကုိ ကုိယ္ခ်စ္တာ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္မွန္းမသိ(အခ်စ္က အဓိပၸါယ္ဖြင့္မရဘူးလုိ႔ဆုိသကိုး)ေပမယ့္ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေနတတ္ထိုင္တတ္တာနဲ႔ ပါးနပ္တာကို ခ်စ္တာလုိ႔ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထင္မိတာပဲ။

ေတာ္တဲ့မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ဖူးတဲ့၊ အလြန္ေခ်ာတဲ့မိန္းမေတြနဲ႔ တရင္းတႏွီးရွိဖူးတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မီရွဲလ္ေလာက္ပါးတဲ့ နပ္တဲ့ လူ႔ေၾကာေက်တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိး မေတြ႕ဖူးပါဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြက “ငမ်ဳိး၊ အပုိႀကီး၊ အ႐ူးႀကီး“လုိ႔ မလုိတမာနဲ႔ ကဲ့ရဲ့႐ႈတ္ခ်ၾကမွာကို စိတ္ကူးနဲ႔ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးမိပါေသးတယ္။

ကုိယ္အခန္းထဲ လုိက္၀င္လိုက္ေတာ့ မုိးပက္မွာမုိ႔ ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ထားသလို ျပတင္းက ခန္းစီးေတြလည္း ဆြဲေစ့ထားတာေတြ႕ရတယ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းေႏြးေႏြးေထြးေထြးျဖစ္ေနလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့လုိ႔ ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။ မီရွဲလ္ကေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ ေရေႏြးနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ေနလား၊ သြားတုိက္ေနလားမသိပါ ဘူး ေရသံနည္းနည္းၾကားရတယ္။

ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚကုိ ကုိယ္အသာအယာလွဲခ်လုိက္တယ္။ ကုတင္ကေပးတာက မီရွဲလ္ရဲ့ကိုယ္ကထြက္တဲ့ အနံ႔ေလးေတြပါ၊ မီရွဲလ္ကိုယ္ကထြက္တဲ့ အနံ႔ေလးေတြကို ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္တယ္။ ေရေမႊးနံ႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္မ်ဳိးပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။

မုိးသံက နည္းနည္းေလးေတာင္ ၾကားလာရတယ္။ မိုးက ခပ္သည္းသည္းေလး ရြာေနတယ္ထင္ပါ့လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္တယ္။ ျပတင္းကုိ မိုးစက္ေလးေတြ႐ုိက္သံ၊ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚက်သံေတြဟာ စႏၵရားလွထြတ္ရဲ့လက္သံကုိ နားေထာင္ေနရသလုိပါပဲ၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတီးလုိက္ ေဖာ့ေဖာ့ေလး ေဖ်ာ့ခ်လုိက္နဲ႔၊ လွခ်င္သလုိလွေနတဲ့ ၾသစေၾတးလ်မင္းသမီးနီကုိးလ္ကစ္မင္းကုိ ၾကည့္ေနရသလိုမ်ဳိး။ အလုိလုိေနရင္း ရင္ေတာင္ခုန္လာတယ္။

ေအာ္…သူ႔ကုတင္ေပၚေလး အိပ္႐ုံနဲ႔တင္ ညွိဳ႕ရက္ႏိုင္အားႀကီးတယ္လုိ႔ စိတ္ေတာင္ဆုိးခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟန္လုပ္ဆုိးတဲ့ပုံပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖုိးေတာင္းတာ မရလုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို တြင္တြင္စူပုပ္ထားပုံမ်ဳိး၊ စိတ္ဆိုးေနကာမွ ခ်စ္သူက အသည္းယားလာေအာင္ ထပ္လာစတဲ့အခါ ျဖစ္တဲ့စိတ္မ်ဳိး၊ ဘာတဲ့ ႏြဲ႔ၿပီးဆုိးတဲ့ ႏြဲ႔ဆုိးဆုိလား။ ႏြဲ႔ ႏြဲ႔ ႏြဲ႕ကာဆုိးေတာ့ သနားကာပင္ သူ႔ကုိ သဒၶါကပုိဆုိသလုိမ်ဳိး။

မီရွဲလ္ကလည္း သဒၶါပိုလြန္းသူပဲလုိ႔ သေဘာက်က်ေတြးရင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပဳံးလိုက္ေသးတယ္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါး ေတာ္ေကာက္ဖုိ႔အေရး သလြန္ထက္ေလ်ာင္းစက္ရင္း တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လုံးက ရွိရွိသမွ် မိန္းမေခ်ာမိန္းမလွ ေတြထဲက လက္ေရြးစင္ ၁၀ ေယာက္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနသလုိမ်ဳိး။

မီရွဲလ္က ကိုယ့္ကုိ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပရင္း ျဖစ္သလုိကန္႔လန္႔ႀကီး လဲွအိပ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကုိ ကုတင္ထက္ေနသားတက်ပုံစံ ျဖစ္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခ်င္းတြန္းေရႊ႕ ေနရာျပင္ေပးလုိက္တယ္။ မိုးေမွာင္ၿပီး မိုးေအးေအးေလး ဆက္တုိက္ရြာေနလုိ႔သာ၊ အခ်ိန္က ရွိဦးမွ ညေနေလးနာရီခြဲ ငါးနာရီ၊ ဒီထက္ေတာ့ မပုိေလာက္ေသး။

ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕သီရင္ ေဆာင္းညေနဦးေတြဟာ ေႏြညေနဦးေတြထက္ ပိုတာသြားတယ္လုိ႔ ခ်စ္မႈေရးရာကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ဦးေရးတဲ့ စာတစ္အုပ္မွာ ကိုယ္ဖတ္ရဖူးတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ မိုးတြင္းဆုိတာမွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိတာေလ၊ ခုေတာ့ ကိုယ္တုိ႔က မုိးညေနဦးေလးတစ္ခုထဲမွာ…။

ညအိပ္၀တ္အက်ၤီအျပာေရာင္ႏုေလးနဲ႔သူ႔ကိုယ္သူထုပ္ထားသလုိမ်ဳိး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ မီရွဲလ္ကုိ တစ္ခ်က္ေပြ႕ဖက္လိုက္ရတာကုိကပဲ ခုနေအးသလုိ ခ်မ္းသလို စိတ္ဆုိးခ်င္သလိုျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ ဘယ္သြားခ်ိတ္ေန မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ကုိ ေႏြးၿပီးေမႊးေနတာပါပဲ။

မ်က္ႏွာၾကက္မွေတာ့ အျပာေရာင္မီးလုံးေလးက တစ္ခန္းလုံးကို အျပာေရာင္ေတြ သြန္ခ်ထားသလုိမ်ဳိး။ အႏုပညာေတြဆုိတာ ဒီလုိအခန္းေတြထဲကထြက္တာလုိ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲမသိ ခ်က္ခ်င္းႀကီး အဲဒီလုိသေဘာေပါက္မိ သြားတယ္။

အႏုပညာဆုိမွ ဆုိင္မြန္ရဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲသြားၾကည့္ရဦးမယ္လုိ႔ သတိရေတာ့တယ္။ သူက တကယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္ “အႏုပညာဆုိသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္ျပဳလုပ္တာ“ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔လူ၊ ကိုယ္ကေတာ့ အႏုပညာဆုိတာ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ခံယူထားတဲ့လူ။

လုပ္တာဟာ လုပ္တာပဲ အႏုပညာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ေနတာ၊ သူ႔ဟာသူျဖစ္သြားတာမွ အႏုပညာပဲ။ လုပ္ယူလုိ႔ရမွေတာ့ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ “အႏုပညာကို ႏွစ္ခါလုပ္လို႔ မရဘူး“လို႔ ဆရာတခ်ဳိ႕ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ဆည္းဆာကုိၾကည့္၊ ေရြ႕ေနတဲ့ တိမ္ေတြကုိၾကည့္၊ ကမ္းစပ္ကုိ နမ္း႐ႈိက္တဲ့ လႈိင္းကေလးေတြကိုၾကည့္၊ ကုိတုတ္ေပါအိမ္ေနာက္က ႏြားတင္းကုပ္နဲ႔ အူေနတဲ့မီးခုိးေတြကုိၾကည့္၊ မီရွဲလ္ကုိၾကည့္ ႏွစ္ခါထပ္တူက်တဲ့ ခံစားမွုမ်ဳိး တစ္ခါမွ မရဖူးဘူး။ ဒါမွ အႏုပညာ။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ႀကိတ္ေတြးၿပီးၿပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာကုိ ကုိယ့္ဟာကိုယ္စိတ္ထဲကျပန္ျမင္ၾကည့္ရင္း “ငါကြ“လုိ႔ အရသာခံစားလုိ႔ေကာင္းေနတုန္း ေနာက္ကေန တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလုိက္တဲ့ မီရွဲလ္ေၾကာင့္ ေနာက္ အႏုပညာတစ္ခုေတာ့ ခံစားဖုိ႔ျဖစ္လာၿပီလုိ႔ ဆက္တုိက္ေတြးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။

စိတ္ကူးထဲက စႏၵရားသံရယ္၊ မိုးသံေလးရယ္၊ အျပာေရာင္မီးလုံးေလးနဲ႔ ေႏြးေထြးေနတဲ့ အခန္ေလးထဲမွာ မီရွဲလ္နဲ႔ကိုယ္၊ အလုိလုိ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္။

အဲဒီညဟာ အႏုပညာေျမာက္ခဲ့ျပန္တယ္။

ညေန ၆ နာရီ၊ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၊ ၂၀၀၉။