တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ေအးလာခဲ့ၿပီ။

မုိးေလ၀သသတင္းအရဆိုရင္ ၄ ကေန ၁၄ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္အတြင္းမွာပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ညဘက္ဆုိ ၄ ကေန ၆ အတြင္းမွာပဲရွိေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေကာ၊ ပုဆုိးေကာ၊ အေႏြးထည္ေကာ၀တ္ၿပီး ဒူေဗး(duvet ဂြမ္းကတ္)ပါၿခံဳအိပ္ တာေတာင္ အေႏြးဓာတ္က လုိေနေသးတယ္။

အိမ္ရွင္ကုိေတာ့ အပူေငြ႕ထုတ္ေပးတဲ့စက္(heater)ဖြင့္ခုိင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ညကေတြးၿပီး ေအးလြန္းလို႔အိပ္မေပ်ာ္တေပ်ာ္နဲ႔ပဲ မုိးလင္းလုိက္ရ တယ္(တကယ္က မိုးက မလင္းေသးဘူး၊ နံနက္ ၆ နာရီေတာင္ခြဲေနၿပီ)။ ႐ုံးေနာက္က်မွာစုိးတာနဲ႔ ထရၿပီ ျပင္ရဆင္ရၿပီ။

မနက္က အိပ္ရာထၿပီး ႐ုံးသြားဖုိ႔ လုပ္တုန္းကိုင္တုန္းမွာပဲ အိမ္ရွင္လင္မယားအလုပ္႐ႈပ္သံေတြ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္ၿပီထင္ပါ့လုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ကိုယ္၀န္ေန႔ေစ့လေစ့မုိ႔ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္းေမြးမယ္လုိ႔ၾကားထားၿပီးသား၊ အခုေတာ့ ေမြးၿပီ၊ ေဆး႐ုံသြားၾကၿပီ။ သမီးေလးေမြး သတဲ့၊ အဂၤါသမီးကေလးေပါ့။ ေလာကထဲ လူသစ္ေလးတစ္ေယာက္၀င္လာျပန္ၿပီေပါ့။

ဒီေန႔ေတာ့ မဂၤလာရွိလွတယ္။ ကေလးေမြးတယ္(ရွင္သန္တယ္)ဆုိတာ မဂၤလာပဲေပ့ါ။

ကိုယ္လည္း စိတ္လက္ကုိယ္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ အိမ္ျပင္ထြက္လုိက္ေတာ့ ေလခ်ဳိေအးက သုတ္တယ္။ မ်က္ႏွာကို ျဖန္းကနဲ ေရေအးပက္သလုိ ေအးစက္သြားတယ္။ ရွပ္အက်ၤီ၊ စြယ္တာ၊ အေပၚဂ်က္ကတ္ အေပၚပိုင္း သုံးထပ္၀တ္၊ ေအာက္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ စြတ္၊ လည္ပင္းမွာ စကပ္ဖ္(scarf မာဖလာ)ပတ္ထားတာေအာင္ ေအးလွတယ္။

ေျခလွမ္းသြက္သြက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ထုံခ်င္ေနတယ္။ ညက ႏွာေခါင္းထဲက ေခ်း(ဂ်ီး)ကုိ ကေလာ္ထုတ္ေတာ့ ေသြးစလုိ အနီေရာင္ေလးေတြ႕တယ္။ ေအးလုိ႔ျဖစ္တာပဲ။ အေအးႀကိဳက္တဲ့သူေတာင္ အေအးကုိ ေတာ္ေတာ္ခံရတဲ့သေဘာရွိတယ္။

႐ုံးကအစ္မေတြကေတာ့ “မင္း ဒါက အစပဲရွိေသးတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ဒီထက္ဆုိးလိမ့္မယ္“လုိ႔ေျပာလာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကုိ ေကာက္ညွင္းေပါင္း လုိ က်ပ္ထုပ္ေႏြးေထြးထားႏိုင္ဖုိ႔ thermal ၀တ္ဖုိ႔ေျပာတဲ့သူကေျပာ၊ ေနာက္ထပ္ဂ်က္ကတ္ေကာင္းေကာင္းထူထူ အေအးဒဏ္ခံႏုိင္တဲ့ဟာ ၀ယ္ဖုိ႔ ေျပာတဲ့သူကေျပာနဲ႔ အႀကံဥာဏ္ေတြေပးၾကတယ္။

မနက္ပုိင္းလမ္းေပၚမွာ လွမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ လမ္းေဘး၀ဲယာက သစ္ရြက္ေတြဟာ စေၾကြၾကၿပီေလ၊ ေဆာင္းအ၀င္မွာ သစ္ရြက္ေတြေၾကြလုိ႔ မၾကာခင္ဆုိ အ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ ကမၼဌာန္းသစ္ပင္ေတြျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။

အ၀ါေရာင္သစ္ရြက္ေၾကြေတြဟာ ဖလက္ေဖာင္းနဲ႔ ကားလမ္းစအစပ္ေတြမွာ ပုံလုိ႔၀ဲလုိ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြက သစ္ရြက္ေတြေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္ ၾကလို႔ ထြက္လာတဲ့အသံေလးေတြဟာ ဂီတသံေလးလုိ ခပ္ခ်ိဳခ်ဳိပါပဲ။

လန္ဒန္မွာ အမွုိက္သိမ္းစနစ္ဟာ ေယဘူယ်ဆုိရင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ဆုိရေပမယ့္ သစ္ရြက္ေတြကုိေတာ့ လတ္တေလာသိမ္းက်ဳံးတာ မေတြ႕မိဘူး။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္က ရပ္ကြက္ေတြလုိ အမႈိက္ေတြစု လွဲက်င္းၿပီး မီး႐ႈိ႕လုိက္တာမ်ဳိးလည္း မေတြ႕ရဘူး။

အေမရိကေရာက္တုန္းကတစ္ခါ၊ ဂ်ပန္ေရာက္တုန္းကတစ္ခါ လမ္းမေပၚမွာ သစ္ရြက္ေတြကုိ ဒီအတုိင္းအလွထားတာကို သေဘာက်ဖူးတယ္။

တုိက်ဳိမွာဆုိ ေစတနာ့၀န္ထမ္းအမႈိက္ေကာက္တဲ့သူ(ကုမၸဏီေတြ၊ ႐ုံးေတြက အသက္ ၃၀ ၀န္းက်င္လူလတ္ေတြပါပဲ၊ ေန႔လယ္ထမင္းစားနားတုန္း အမႈိက္ေကာက္ေပးတာ)ေတြက တကယ့္အမႈိက္ စကၠဴစုတ္၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ စတာေတြကိုပဲ ေကာက္တယ္၊ သစ္ရြက္ေၾကြေတြကိုေတာ့ လုံး၀ မေကာက္ပါ။ ေလခ်ဳိေအးအေ၀ွ႔မွာ သစ္ရြက္၀ါေလးေတြ ေရႊ႕ေနတာကို အႏုပညာတစ္ရပ္လုိ ခံစားၾကတာကုိး။

လူဟာ ေျပာင္းလဲတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္တုန္းက အမႈိက္ဆုိလွဲက်င္းပစ္လုိက္တာပဲ ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္ရြက္ေလးတစ္စ က်န္ေနခဲ့တာကအစ မႀကိဳက္တတ္ခဲ့ပါဘူး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀မွာေကာ၊ ဒုလႅဘခဏ၀တ္တဲ့အခုိက္မွာပါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနရင္း သစ္ရြက္ သစ္စ စတဲ့အမႈိက္ေတြကို တစ္စမက်န္လိုက္ေကာက္ၿပီး အမႈိက္ေတာင္းထဲထည့္တာပါပဲ။

ငယ္ငယ္က ကိုယ့္စိတ္ကူးကုိယ့္အေတြးကုိယ့္ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ကုိ အခုထက္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။

ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူးေလ႐ူးေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြေၾကြေပါ့။ ေလလိုက္လိုက္တုိင္း ေဗာဓိေညာင္ပင္ႀကီးက သစ္ရြက္ေတြဟာ အရြက္ ၁၀၀ မကဘူးေၾကြတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးက ႀကီးေတာ့ ေၾကြတဲ့သစ္ရြက္ကလည္း မ်ားတာေပါ့။

ေလတုိက္တုိင္းေၾကြ၊ ေၾကြလုိက္တုိင္းေကာက္နဲ႔ ငယ္ကလည္းငယ္ ျမန္ကလည္းျမန္ဆုိေတာ့ ေညာင္ပင္က ကုိယ္ေကာက္ႏိုင္သေလာက္ မေၾကြႏိုင္ ေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ကုိယ္က ေညာင္ပင္ႀကီးေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေလတုိက္တဲ့အခါ သစ္ရြက္ဘယ္ဘက္က်မလဲ ေစာင့္ေကာက္တဲ့အဆင့္ ျဖစ္လာ တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမႈိက္ဆို ျမန္ျမန္ရွင္းပစ္လုိက္ဖုိ႔ပဲ စိတ္ရွိခဲ့တယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီအမႈိက္(သစ္ရြက္ေၾကြ)ကိုပဲ ေၾကြလာလည္း ခံစားၾကည့္၊ ေအာက္ျပဳတ္က်ေတာ့လည္း မသိမ္းဆည္းဘဲ အလွၾကည့္၊ ေလတုိက္တဲ့ အခါ ေရြ႕သြားတဲ့အသံနားေထာင္၊ သစ္ရြက္ေတြေပၚ ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္ အႏုပညာေျမာက္ေနတာမ်ား ကိုယ္ႀကိဳက္တတ္ခဲ့ၿပီ၊ ခံစားလုိ႔ရခဲ့ၿပီ။

လူဆုိတာ တကယ္ကုိေျပာင္းလဲတာပဲ၊ မေျပာင္းလဲဘူးဆုိရင္ ညာတာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ ေလခ်ဳိေအးနဲ႔ ရြက္၀ါေၾကြေတြဟာ ကုိယ့္အေဖာ္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ေလခ်ဳိေအးကုိ ရင္ဆုိင္လို႔ ရြက္၀ါေၾကြေတြကုိ နင္းျဖတ္ရင္း အႏုပညာဆန္ဆန္ၿပံဳးတတ္လုိက္တာ နံနက္ခင္းႏွစ္ခုကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီေပါ့။

(တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထပ္ေတြ႕ရတာက ဒီမွာက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ေလးငါးရက္ၾကာမွ စုက်ဳံးထည့္ၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုပ္ထည့္ ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘယ္သူက်ဳံးလုိက္သလဲေတာ့ မသိပါ၊ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ေကာင္စီ(ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြရဲ့ ျပဳျပင္မႈကအစ ရပ္ကြက္အတြင္း စည္ပင္သာယာေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြကို ေကာင္စီက စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္)က ခန္႔ထားတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာက်ဳံးထည့္သြားပုံရပါတယ္။ ေကာင္စီထဲေနတဲ့သူေတြကေတာ့ လုပ္မယ္မထင္ပါ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကုိ ထုပ္ထားလုိက္ေတာ့ မနက္ပုိင္း အမႈိက္ကားလာတဲ့အခါ သူ႔ဟာသူ ေကာက္ယူသြား႐ုံပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခါက်ေတာ့လည္း ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ဟာ အလွဴကျပန္လာၿပီး မိတ္ကပ္ေတြဖ်က္လိုက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ႐ႈတင္က ျပန္လာၿပီး မိတ္ကပ္ေတြျခစ္ခ်လုိက္တဲ့ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္ႏွာလုိ ပလိန္းႀကီး ရွင္းေျပာင္သြားတာကိုလည္း ေတြ႕ရတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္ဆက္တြဲ ျပန္ထည့္ေရးလိုက္ပါတယ္။)

သန္းေခါင္၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၊ ၂၀၀၉။