လမ္းကေလး

တစ္ပတ္ ၅ ရက္၊ မနက္တုိင္း အေျပးအလႊား ထထၿပီး ႐ုံးကုိေျပးသြားရတဲ့အခါ (တကယ္ေတာ့ သိပ္ေနာက္က်မွ ေျမေအာက္ဘူတာ႐ုံကုိ ေျပးရတာပါ) အိမ္ကေန ႐ုံးမေရာက္ခင္စပ္ၾကား ေတြ႕ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြ၊ အေဆာက္အအုံ
ေတြ၊ လူေတြဟာ ပထမေတာ့ ႐ုိး႐ိုး၊ ေနာက္ေတာ့တစ္မ်ဳိးတုိးလို႔ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလာတာ၊ အႏုပညာဆန္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

တကယ္က ခံစားလာရတာပါ။ အိမ္ကေန ႐ုံးကုိ ေျမေအာက္ရထားစီးသြားတဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြက ဒါေတြဒါေတြပါပဲ၊ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက အသစ္မပါပါဘူး။ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အေျပာင္းအလဲရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကုိယ္က စုိးရိမ္လုိ႔ပိုတြက္ထားတာပါ။

အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီးခံစားေနႏုိင္ေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြထပ္တူခံစားလို႔ရေအာင္ေတာ့ ဘယ္လုိမွ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိလည္း ႀကိဳသိေနပါတယ္။ အႏုပညာဆုိတဲ့ဟာကလည္း ခံစားသူတစ္ ေယာက္ခ်င္းအလုိက္ ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမြန္တဲ့၊ စစ္မွန္တဲ့အႏုပညာျဖစ္ေစ ဆုိေစဦးေတာ့၊ ခံစားသူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ အႀကိဳက္၊ နားလည္ႏုိင္စြမ္း၊ ခံစားႏုိင္စြမ္းစတာေတြေပၚမူတည္ၿပီး၊ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ေျပာဆုိ ေ၀ဖန္တာေတြ ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုိယ့္လမ္းကေလးကေတာ့ ဒီလုိပါ။

ေျခသံလုံေအာင္ ေလွကားကေန ဂ႐ုစိုက္ဆင္းရင္း ခပ္ေသးေသးက်စ္က်စ္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလးရဲ့ ပင္မတံခါး(မိန္း တံခါး၊ အိမ္ေရွ႕တံခါး)ကုိ “ဂ်ပ္“ကနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲေစ့လုိက္တယ္။ တံခါးပိတ္လုိက္လုိ႔ အသံျမည္ရင္ေတာ့ ေလတုိက္လည္း ပြင့္မသြားႏုိင္ဘူးဆုိတာသိရတဲ့အခါ စိတ္ခ်သြားတယ္။

အေအးဓါတ္က လူဆီေျပး၀င္လာတယ္၊ အေပၚက၀တ္ထားတဲ့ဂ်က္ကတ္အက်ၤီက ရင္ခြဲဇစ္ကုိ ဆြဲတပ္လိုက္တယ္။ ဆင္သားေရ(တိရစၧာန္ေတြကို မၾကင္နာသူလို႔ဆုိခ်င္လည္းဆုိပါ၊ ေရာင္းသူက ဆင္သားေရပါလုိ႔ ေျပာေရာင္းတာကို ယုံၿပီး ႐ူး႐ူးမုိက္မုိက္ ေစ်းႀကီးႀကီးေပးလြယ္သူပါ)႐ုံးလြယ္အိတ္ကုိေဘးကေနခ်ၿပီး မလြယ္ဘဲ ပခုံးမွာတေစာင္း လြယ္လိုက္တယ္။

ေျမေအာက္ဘူတာ႐ုံဆီ မေျပး႐ုံတမယ္ အေသာ့ႏွင္ဖုိ႔အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုိယ့္ေနတဲ့လမ္းကေလးက ေန ေနာက္လမ္းတစ္ခုကို ေကြ႕ခ်ဳိးၿပီး ျဖစ္သြားၿပီ၊ ထြက္ေနတဲ့ေနမင္းႀကီးက ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခါတေလ ပက္ ျဖန္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေနမင္းႀကီး ဘယ္အလည္လြန္သြားသလဲမသိ၊ ေအးေအး ေဆးေဆး ကိုယ္ေအးေနတယ္။

ေနာက္တစ္လမ္းကုိေက်ာ္၊ ေနာက္တစ္လမ္းအေရာက္မွာ ထပ္ေကြ႕ခ်ဳိးလုိက္တယ္။ အသက္က ကုိယ့္ေအာက္ငယ္ ပံုေပၚေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ခပ္ထြားထြားအသားျဖဴျဖဴ(အဂၤလိပ္မေလးထင္ပါရဲ့) သူ႔အိမ္ကေနေျပးထြက္ၿပီး ကိုယ့္ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ကုိယ့္ထက္ျမန္တဲ့ႏႈန္းနဲ႔ အေျပးတစ္ပိုင္းေလွ်ာက္သြားမယ္။ တစ္ခါတေလ လမ္းေပၚေရာက္မွ သူ႔အေပၚဂ်က္ကတ္အက်ၤီထဲ လက္ကိုအတင္းထုိးထည့္၀တ္မယ္၊ အက်ၤီကုိ မသပ္မရပ္ဆြဲေစ့ၿပီး ဘယ္ဘက္လမ္း ခ်ဳိးကုိ သူေကြ႕သြားမယ္။

ကုိယ္ကေတာ့ သူ႔ေကြ႕သြားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္လမ္းအတုိင္း အေျဖာင့္ဆက္ေလွ်ာက္လာမယ္၊ အထက္ တန္းေက်ာင္းသူတစ္သိုက္(တစ္ခါတေလ သုံးေယာက္၊ တစ္ခါတေလ ေျခာက္ေယာက္)ျဖည္းျဖည္းေအးေအး ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ သြားေနက်တာကို ကုိယ္ျဖတ္ေက်ာ္လုိက္မယ္။

တစ္ခါတခါ ေက်ာင္းသူေလးေတြနားမွာပဲ ဘဲေခါင္းစိမ္းေရာင္ကားေလးထဲ အေျပးအလႊား၀င္ၿပီး အျမန္ေမာင္းသြား တဲ့ အာဖရိကန္ေကာင္မေလးကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕တဲ့အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔ကားနဲ႔လုိက္တဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ အက်ၤီေလးနဲ႔ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ကုိယ္ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ကုိယ့္တစ္ဖက္ျခမ္းက ဖလက္ေဖာင္းမွာ အိႏၵိယတုိက္သူအန္တီတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာပံုရတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ္။ တစ္ခါတခါ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးပုံရတဲ့ အန္တီပုပု၀၀ တစ္ေယာက္ကုိ ထပ္ေတြ႕မယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ္ကမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ၿပီး ထားခဲ့လုိက္တာ။

လမ္းထိပ္ကေန ညာဖက္ကိုခ်ဳိးၿပီး လမ္းမႀကီးအတုိင္းဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ လမ္းထိပ္ကားမွတ္တုိင္မွာ သူငယ္ ခ်င္းေတြကုိ ထိုင္ေစာင့္ေနပံုရတဲ့ေနာက္ေက်ာင္းသူမေလးတစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ္။ ကိုယ္ဆက္ ေလွ်ာက္လာမယ္၊ ကုိယ္ေအာက္လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးတဲ့သူဆုိ ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ျမန္တဲ့သူက ကုိယ့္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ တက္သြားတယ္။

ေတြ႕ေနက် ေနရာ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အ႐ုပ္မေလးလုိေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အိႏၵိယတုိက္ သူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိေတြ႕မယ္။ ကားလမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အခါ ကားေတြက ရပ္ေပးတာကုိ သေဘာက်ၿပီး ကုိယ့္ဘာသာၿပံဳးမယ္။ တစ္ခါတေလ ကားေတြဘက္ လက္မေလးေထာင္ျပလုိ႔ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း သေကၤ တျပလုိက္မယ္။

ေနာက္ထပ္နည္းနည္းေလွ်ာက္လုိက္တဲ့အခါ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ကို ေက်ာ္လိုက္ၿပီး အုပ္စုလိုက္ရွိေနတဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘူတာဘက္ကို ကူးတဲ့ ကားလမ္းမေအာက္ ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ ေျမေအာက္လိုဏ္ေခါင္း(သူတုိ႔အေခၚ Subway)ထဲက ျဖတ္ၿပီး ဘူတာထဲ၀င္မယ္။

ဘူတာ၀မွာ တစ္ခါတေလ ခရစ္ယာန္အသင္းအဖြဲ႕က ေကာင္မေလးေတြက ျမန္မာျပည္မွာ “ႏုိးေလာ့“လုိ႔ေခၚ တဲ့ Awake! ဘာသာေရးစာေစာင္ေလး ေ၀တာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္မယ္၊ ယူေတာ့ တစ္ခါမွ မယူပါဘူး။

တစ္ခါတေလ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြက အားကစားကလပ္ အခမဲ့ရက္ပိုင္းအသင္း၀င္ကတ္လာေ၀မယ္။ တစ္ခါ လားေတာ့ယူလိုက္ေပမယ့္ မသြားျဖစ္ပါဘူး။ အားကစားစာေစာင္တစ္ခု တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လာေ၀မယ္။ အဲဒါေတာ့ ယူတယ္၊ ရထားေပၚဖတ္တယ္။ အဲ ဘူတာထဲက Metro သတင္းစာကေတာ့ ေန႔တုိင္းေကာက္ဖတ္ရတယ္။

ေျမေအာက္ရထားဘူတာမွာ ကိုယ္ေစာင့္ေနက် ေနရာမွာေစာင့္တယ္၊ အတူေစာင့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ တယ္။ ရထားမလာေသးတဲ့အခါ သတင္းစာဖတ္တယ္။ ရထားေပၚမွာ ေနရာရရင္ထုိင္တယ္။ သတင္းစာဖတ္တယ္။

—————————-

ရထားကေနထြက္ၿပီး စက္ေလွကားကေန တက္လာတဲ့အခါ ဘူတာ႐ုံအျပင္ဘက္ ျပန္ေရာက္လာမယ္။ ရထားေပၚ သတင္းစာမထားခဲ့ဘဲ ပါလာခဲ့ရင္ ဘူတာထြက္ေပါက္မွာပဲ ျပန္သုံးတဲ့ Recycle အမႈိက္ပုံးထဲထည့္မယ္။

ကားလမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ခပ္သြက္သြက္စေလွ်ာက္မယ္။ ေကာ္ဖီဆုိင္ေရွ႕ျဖတ္တဲ့အခါ လမ္းဆုံမီးပြိဳင့္ေထာင့္မွာ အိမ္ရာ မဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္(ပုံစံကေတာ့ ကတုံးဆံပင္နဲ႔မုိ႔ ေယာက်္ားပုံစံ)ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ေဆာ့ရင္း Big Issue မဂၢဇင္းကုိ ေအာ္ေရာင္းေနတာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မယ္။

အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ သူ႔ေခြးနဲ႔ေဆာ့လိုက္(တင္းနစ္ေဘာလုံးကိုပစ္လုိက္ရင္ ေခြးကေျပးလုိက္ ကိုက္ၿပီးျပန္ခ်ီလာ)၊ သူနဲ႔ခင္ေနတဲ့သူေတြတုိက္သြားတဲ့ စီးကရက္ေသာက္လုိက္၊ ေကာ္ဖီေသာက္လုိက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔ ရွိေနတာကို သေဘာက်စြာနဲ႔ၾကည့္မယ္။ သူ႔ကို ေကၽြးသြားသူေတြက သီးသန္႔ေပးၿပီး ေကၽြးတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ေသာက္ေန စားေနတာကုိ ဖဲ့ေကၽြးတာ။ တယ္ဟုတ္ပါလားလို႔ စိတ္ထဲကေတြးၿပီး ၿပံဳးမယ္။

ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ္တစ္ခါကူးဖူးတဲ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္၊ စာအုပ္ဆုိင္ႀကီး၊ သားေရထည္အေရာင္းဆုိင္၊ မနက္စာ ေန႔လယ္စာ တစ္ခါတခါ၀ယ္တတ္တဲ့ Tesco ဆုိင္၊ HSBC ဘဏ္၊ သၾကားလုံးဆုိင္၊ Okley စတိုးဆုိင္ စတာေတြကို တစ္ဆုိင္ၿပီးတစ္ဆုိင္ ကုိယ္ေက်ာ္ျဖတ္မယ္။

ဆုိင္ေတြကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ ေကာ္ဖီဆုိင္၊ မုန္႔ဆုိင္၊ နံနက္စာေရာင္းတဲ့ဆုိင္၊ သၾကားလုံးဆုိင္ေတြက ဆုိင္စဖြင့္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိင္ေတြရဲ့ အလုပ္သမားေတြက ေစ်းဆုိင္တံခါးနဲ႔ ဆုိင္ရဲ့မွန္ခ်ပ္ေတြကို ေဆးေၾကာေနမယ္။

အဲဒီမွာ ျပန္ျပင္ေနတဲ့အေဆာက္အအုံႀကီးတစ္လုံးကုိ ကုိယ္ၾကည့္မယ္။ Covent Garden ေစ်းထဲျဖတ္၀င္မယ္။ ေစ်းခင္းေနတာေတြ၊ လူေတြသြားလာေနတာေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မယ္။ တစ္ခါတေလ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လူ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မီးပြိဳင့္မွာ ကားေတြျဖတ္သလုိမ်ဳိး ေစာင့္ေနရတာမ်ဳိးျဖစ္တတ္တယ္။ ေစာင့္လုိက္ရ တတ္တယ္။

ေစ်းဘက္ကေနထြက္ၿပီး ျဖတ္လမ္းကေန လမ္းမေနာက္တစ္ခုေပၚတက္တဲ့အခါ အဲဒီျဖတ္လမ္းေပၚမွာ ေကာင္စီက ပုိင္တဲ့အိမ္သာတစ္လုံးရွိတယ္။ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးသပ္သပ္စီ အခမဲ့သြားလုိ႔ရတယ္၊ ေစ်းအိမ္သာ သေဘာမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ အလြန္သန္႔ရွင္းတယ္။ ၀န္ထမ္းထားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားတယ္။

အဲဒီအိမ္သာနားမွာ တစ္ခါတခါေတာ့ ညက ေသာက္ထားပုံရတဲ့ ဘီယာ၊ အရက္ ပုလင္းေတြ၊ သံဗူးခြံေတြကို အိတ္ႀကီးေတြနဲ႔ စုထည့္ထားတာကို ေတြ႕ရတတ္သလို အဲဒီနားကျဖတ္ရင္ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔ေတြရတတ္တယ္။

အဲဒီလမ္းမအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့အခါ လမ္းဆုံေရာက္ရင္ လမ္းကုိတူးေနတာ ျပင္ေနတာေတြ၊ လမ္းကို တျခမ္း ပိတ္လုိက္၊ ဟုိဘက္နားပိတ္လုိက္ ဒီဘက္နားပိတ္လုိက္ေတြ ေတြ႕မယ္။

လမ္းဆုံကုိ ကူးျဖတ္လုိက္ၿပီးတဲ့အခါ ေကာ္ဖီဆုိင္အျပင္ဘက္စားပြဲတစ္လုံးမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ကြတ္ကီးတစ္ခု (အႀကီး)စားရင္း သတင္းစာမွာပါတဲ့ အကြက္ေတြမွာ နံပါတ္ေတြထည့္ရတဲ့ ဥာဏ္စမ္းကစားနည္းကို ကစားေနတဲ့ ကုတ္အက်ၤီ၀တ္ထားတဲ့ အသက္ ၅၀ ေလာက္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မယ္။ သူ႔ဘ၀ဟာ တယ္ေကာင္းပါလား၊ ေအးေဆးပါလားလို႔ေတြးၿပီး အားက်စိတ္၀င္မယ္။

နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး ညာဖက္ေကြ႕ခ်ဳိးလုိ႔ ဟုိဘက္ကူးလုိက္တဲ့အခါ ဇာတ္႐ုံတစ္႐ုံရဲ့ ေရွ႕ေရာက္သြားမယ္။ အဲဒီကေန ဆင္းလုိက္လာၿပီး တစ္လမ္းေက်ာ္လုိ႔ ဘယ္ခ်ဳိးလုိက္တဲ့အခါ ကားလမ္းမႀကီးေပၚကို ေရာက္သြားမယ္။

လူေတြေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္လာၿပီ၊ ဟိုဘက္ပလက္ေဖာင္းကို လွမ္းၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အိႏၵိယသံ႐ုံးမွာ ဗီဇာယူဖို႔ တန္းစီ ေနတဲ့လူအုပ္ကို ၾကည့္မယ္။ သူတုိ႔ကုိ ျဖတ္သန္းၿပီး ေလွ်ာက္လုိက္တဲ့အခါ ႐ုံးေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ကုိယ့္၀န္ထမ္းကတ္(smart card)ကို လုံၿခံဳေရးအရာရွိကိုျပၿပီး ဆင္ဆာနဲ႔တုိ႔လုိက္တဲ့အခါ ဆုံလည္တံခါးကေန ႐ုံးထဲေရာက္သြားမယ္၊ ဓာတ္ေလွကားႏွိပ္ၿပီး ၅ ထပ္တက္လုိက္ရင္ ႐ုံးကိုေရာက္သြားမယ္။

ဒါေတြဟာ ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတဲ့ အႏုပညာျပကြက္ေတြတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကုိ ႐ူးမူး သြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ပစ္လုိက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အႏုပညာေျမာက္ေနတယ္လုိ႔ခံစားရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

ညသန္းေခါင္၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၉။