ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္လနဲ႔ငါးရက္တိတိ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ငယ္တယ္။ အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်စ္ခင္မႈေတြ သိပ္မျပၾကေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ပဲေနၾကတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ အသက္သိပ္မကြာတဲ့ညီအစ္ကုိေတြဟာ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ ရင္းႏွီးမႈမရွိေတာ့ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ညီေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာလည္းျဖစ္တယ္။ စာေပအႏုပညာေလာကထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေစာေရာက္တယ္။ စာေပေလာကမွာ ကိုယ္တုိင္ေရး၊ ကိုယ္တုိင္ဒီဇုိင္းလုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ အခ်စ္ဟာသ လုံးခ်င္း၀တၳဳသုံးအုပ္ကုိလည္း ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။

ညီေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အျမႊာညီအစ္ကုိလုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေမကလည္း ဆင္တူအက်ၤီေဘာင္းဘီေလးေတြ ေပး၀တ္ခဲ့တယ္။ တူတူစား၊ တူတူကစား၊ တူတူေက်ာင္းသြား၊ တူတူအိမ္အလုပ္လုပ္နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိခဲ့ၾကတယ္။

နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးေနရာေနၿပီး သူ႔ကုိခုိင္းတာမ်ားလာတယ္၊ ညီငယ္ကလည္း အစ္ကို႔ကုိခ်စ္ေတာ့ ခုိင္းတာကို လုပ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဟာ သူကမလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငါက အႀကီးပဲ ငါေျပာတာကို မင္းလုပ္ရမယ္လို႔ အတင္းအၾကပ္ခုိင္းတဲ့အခါ ျပႆနာျဖစ္၊ ရန္ျဖစ္ရတတ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ညီေလးက သူပဲအနစ္နာခံ လုပ္ေပးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ညီငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုၿပီး သတၱိရွိတယ္။ မဟုတ္မခံလည္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူပါး၊ ကိုယ္မႏိုင္တဲ့ လူဆိုရင္ ေရွာင္တယ္၊ အဲဒီလုိလူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ဘူး။ ႏုိင္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ ထိုးသတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ခံရတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ညီငယ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ညီအစ္ကုိကုိ သိပ္ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု အလြန္အားကုိးရတဲ့ အေမ့ဘက္မွ အဖိုးရယ္၊ အဖြားရယ္၊ အေမရယ္ အၿမဲျပန္ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိဖူးတယ္။ ဒီလုိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္၊ ဂြတၱလစ္ဘက္က အဇစ္ၿခံမွာ ေနၾကတယ္၊ အဖုိးက အဇစ္ၿခံပိုင္ရွင္ အဇစ္ဘာဘူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ ႏြားေတြ ေမြးတာကိုး။ (အခုေတာ့ အဇစ္ၿခံမရွိေတာ့ဘူး၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ႀကီး ေဖာက္လုိက္တာမွာ အစုိးရအသိမ္းခံလိုက္ရတယ္၊ အဇစ္ဘာဘူမိသားစုေတြေတာင္ က်န္တဲ့ေျမေနရာေလးမွာ ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ေတြ ေဆာက္ၾကတာ အခုထိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိၾကတုန္း။) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိက ၄/၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိဦးမွာေပါ့၊ အဖုိးအဖြားနဲ႔အတူေနတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ အေမအေဖနဲ႔ေနတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာ္ထည့္လိုက္တာျဖစ္မွာေပါ့ေလ၊ ငုိၿပီး အဖုိးအဖြားဆီ ျပန္လာတယ္တဲ့။ အဖိုးအဖြားကေတာ့ ကေလးခ်င္းေဆာ့ရင္း တြန္းၾကထိုးၾကရင္ ဒီလုိပဲ ထိခုိက္တတ္၊ ငုိေၾကြးတတ္တယ္ဆိုတာကုိ သိထားေတာ့ ေျမးေလး ဘယ္ေနရာမ်ား ထိခုိက္မိသြားလဲဆုိၿပီး စိတ္ေတာ့ပူမွာေပါ့ေလ….အဲဒီမွာ ညီငယ္ကေတာ့ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ဳိး (၄/၅ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ အတြက္ အုတ္ခဲက ေတာ္ေတာ္ကုိ သယ္မရမွာေပါ့ေနာ္) ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး “ဘယ္မလဲ၊ ဘယ္ေကာင္ ငါ့ အစ္ကုိကို ႐ုိက္သလဲ´´ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြ(ကေလးေတြ) ဆီ ျပန္သြားခုိင္းၿပီး၊ သူက ေဆာ္မယ္ခ်မယ္ လုပ္သတဲ့။ အဲဒီလို ညီငယ္မ်ဳိးပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဖိုး၊ အဖြားနဲ႔ အေမတုိ႔က ျပန္ေျပာၿပီး သေဘာက်ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ကၽြန္ေတာ့္ညီဟာ သတၱိရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ခုခံကာကြယ္ေပးလိုစိတ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္“ ဆုိၿပီး ေက်နပ္လို႔ မဆုံးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိမွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိျပန္ေတာ့ ညီေလးဟာ အလယ္အလတ္ျဖစ္သြားရွာတယ္။ မိဘက သားႀကီးမုိ႔ အားကိုးတယ္၊ ေနရာေပးတယ္။ သမီးေလးက်ေတာ့ သမီးေလးမို႔ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ဂ႐ုစိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ညီေလးဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ အလယ္ကမုိ႔ လတ္ရရွာတယ္။

ဒါကို သူက သိတယ္၊ လက္မခံခ်င္ဘူး၊ အတင္းေနရာယူ၊ အတင္းဆရာလုပ္တယ္၊ အိမ္မွာဆုိ က်ယ္က်ယ္ က်ယ္က်ယ္ လုပ္တယ္။ အိမ္က အေရးပါတဲ့ ေနရာမွာ သူက ပါခ်င္တယ္။ ခက္တာက အေရးပါတဲ့ေနရာမွာေနဖို႔က်ေတာ့ သူက မႀကိဳးစားျပန္ဘူး။ သူက သေဘာေကာင္းတယ္၊ စိတ္ထားျဖဴတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမက သိပ္အားမရဘူး။

ညီေလးက အေဖ့လုိပဲ နည္းနည္းေသာက္တတ္တယ္။ ေသာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သူက အိမ္မွာ ဗိုလ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အားလုံးက သူ႔ကုိ ေၾကာက္ၾကရတယ္။ သူေျပာတာနားေထာင္ လုိက္နာရတယ္။ သူကလည္း ရဲေဆးမွီ၀ဲထားတဲ့သူဆုိေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္းနဲ႔ အကုန္လုံးကို ညႊန္ၾကားျပသႏိုင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာတာေတြ၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြဟာ သူ႔ဘက္က လုံး၀မွန္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကိုယ္ဘက္က ေတြးေတာဆုံးျဖတ္တာေတြက သူ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လုံးလုံးမမွန္ပါလားဆုိတာ ေတြ႕ရတယ္။

ညီေလးဟာ ကိုယ့္ကုိ ဒီထက္ျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ ပုိေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ တစ္ခါတခါလည္း ဟုိလုိလုပ္ပါလား၊ ဒီလုိလုပ္လုိက္ပါလားလုိ႔ တုိက္တြန္းလမ္းညႊန္တတ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ညီငယ္ျဖစ္တာမို႔ ဒီေကာင္ ငါ့ေလာက္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ထင္တတ္ေပမယ့္ သူေျပာတာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မွန္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႐ုိး႐ိုးသားသားျမင္ၾကည့္တာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေက်ာ္ၾကည့္ခြၾကည့္တာေၾကာင့္ မျမင္ဘဲေက်ာ္ခဲ့တာေတြ ရွိေနလုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ညီေလးဟာ အလုပ္တစ္ခုမွာပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ႀကိဳးစားေနလို႔ အစ္ကုိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလြန္၀မ္းသာရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ပါးသူအေပၚအလြန္ေကာင္းတတ္ တာ၀န္ေက်တတ္တဲ့ ညီေလးကို အားလုံးကလည္း ခ်စ္ခင္ၿပီး သေဘာက်ၾကတယ္။ သူ႔မွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လည္းရွိေတာ့ သူ႔ဘ၀ေလးဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ျပည့္စံုေနတာပဲေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ညီေလးဟာ သူ႔အစ္ကုိကိုခ်စ္သလုိပဲ ညီမေလးနဲ႔အေမကိုလည္း အလြန္ခ်စ္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မိသားစု၀င္ေတြ တစ္ခုခုဒုကၡခံစားရမယ္ဆိုရင္ သူကသာ ခံစားလိုက္ခ်င္တဲ့သူပါ။ သူဟာ စိတ္ညစ္တာကို မခံစားႏိုင္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ရမယ့္ ကိစၥေတြသမွ် ေရွာင္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကာယအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခ်င္ပင္ပန္းပါေစ၊ စိတ္ေတာ့ အညစ္မခံႏုိင္ပါဆုိတဲ့သူမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုအေပၚမွာသာ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူ႔ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တတ္ေပမယ့္ အမ်ားသူငါအေပၚမွာေတာ့ သူ႔ဆႏၵေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ မ်ဳိသိပ္ သည္းခံၿပီး ေစတနာထားလုပ္ကုိင္ေပးတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကုိယ္က အိမ္နဲ႔ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနတာျဖစ္ေတာ့ သူကပဲ အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအျဖစ္ေနထုိင္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ေနတာေပါ့ေလ။ အေမနဲ႔ ညီမငယ္ကေတာ့ သူ႔စကားေတြ ပုိၿပီးနားေထာင္ေနရမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ညီငယ္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ အဆူအဆဲေတြနဲ႔ ေ၀းေနရေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

၂၀၁၆ အုိလံပစ္ အားကားၿပိဳင္ပြဲကုိ ဘရာဇီးႏုိင္ငံ၊ ရီယုိဒီ ဂ်ေန႐ုိးၿမိဳ႕က အိမ္ရွင္အျဖစ္က်င္းပခြင့္ရပါတယ္။ ဘရာဇီးရဲ႕ ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ပရိသတ္ေတြက သူတုိ႔ႏိုင္ငံ၊ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ေရြးခ်ယ္ခံရတာကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားျမင္ကြင္းအက်ယ္ႀကီးကေန တုိက္႐ုိက္ၾကည့္ၾကၿပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ့တာကို ဘီဘီစီက ႐ုိက္ျပတာမွာ ေအာင္ပြဲခံသူတစ္ေယာက္က ညီငယ္နဲ႔တူေနတာမုိ႔ ညီေလးကို သတိရၿပီး ေရးပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ ၃၊ နံနက္ ၉ နာရီ၊ မိနစ္ ၄၀။